They were smugglers, so it was said, the 30-plus dead from a Turkish attack in the mountains on the border between Turkey and Iraqi Kurdistan. The outcry among the Kurds is enormous. But had it been as big if the victims were PKK guerrilla's? In the past that has not been the case, because we are all too used to attacks on PKK.
Demonstrations in the Kurdish regions of Turkey. Protest in Iraqi Kurdistan (the picture is taken in Sulaymaniya). And official condemnations. Many of them on Facebook, like this of former (and possibly future) Kurdistan Prime Minister Nechirvan Barzani: ,,I would like to express my sympathy and extend my condolences to the families and friends of the victims of the Sirnak province bombardment. The victims fell while conducting the everyday activities of their difficult lives. May they rest in peace.''
,,Once again civilians die and blood is shed as the result of an unnecessary war. Peace and stability must prevail. All the issues must be resolved through political and peaceful means so that this unnecessary suffering and bloodshed comes to an end.''
Another official one from the Kurdistan Minister of Foreign Affairs (although he is not allowed to use that title to the outside world, as Baghdad is in charge of foreign affairs), Falah Mustafa: ,,I would like to express my sadness at yesterday's unfortunate and tragic killing of more than 35 Kurds in Turkey, and offer my sincerest condolences to all our Kurdish brothers and sisters effected. This is further proof that violence only results in further misery and tragedy, and that peaceful co-existence can only exist through dialogue and tolerance. It always saddens me to see any such incidents occur, but even more so when it comes at a time when most of the world will be celebrating the arrival of a new year.''
Even the head of the Kurdistan security police, Assaish, Masrur Barzani posted on Facebook. ,,Unfortunately, at these last moments of the year, civil and vulnerable people of Şırnak encountered an unfair attack," the son of the Kurdish president Barzani wrote. ,,We denounce and condemn this attack…. No excuses for attack on civilians are acceptable."
Some see the incident as an opportunity to work on Kurdish nationalism. Editor in chief of the former newspaper Aso, Arif Qurbani writes in an opinion piece for AK News: ,,There has been no time better than now for attracting the attention of the world and shoring up international support against this oppression of Kurds. Kurds should not procrastinate and act indifferently; they should confront the threat in a way that it becomes a lesson for anyone who ever considers oppression and draw a limit for him.''
,,Today there is an opportunity that along with the developments of national uprising in Syria, Kurds of Turkey also begin public massive demonstrations and demand democracy, freedom and their rights. But this step requires our guidance, cooperation and support. Our leaders should not be afraid of defending our nation in Turkey. And we should take into account the fact that our silence would further encourage genocide of Kurds under the rule of Turks.''
Even though the strike took place across the border, on Turkish ground, the anger in Iraqi Kurdistan is hot. ,,See what Turks Did to Kurds..... do we deserve that?'', one of my Kurdish friends posted on Facebook. Pictures are posted with 'Stop Turkish terror in Kurdistan', and pictures of the bodies of the victims, lined up in the snow, with family members grieving over them.
,,Amazing details #Uludere missile attacks: half of the 35 dead were under 20 years old; 28 of 35 victims were from the same family! #Turkey'', tweets a colleague in Turkey. There you go. Who were these victims? If you have visited villages on the borders between Iraq and Iran or Turkey, you know. Young people, who use the dark of the night to ride on horses, donkeys and sometimes bikes through the mountains with their smuggling wares. That can be anything: petrol, tea, sugar, luxery products, alcohol. Those nightly drives feed whole families.
The reactions are interesting, because of the growing Turkish business interests in Iraqi Kurdistan. While Iran is the main invester in the South, Turkey has taken charge in the North of Iraq. Turkish firms are building, buying and selling. They are investing on all levels. The Turkish interests in Iraqi Kurdistan are worth many billions. Even though the Turks fight a battle against Kurdish nationalist rebels, they work closely with the Barzani family on making Iraqi Kurdistan the booming economical capital of Iraq. Even though they do not use the name 'Kurdistan' but speak of 'Erbil' as the place of interest, there is a lot at stake.
That is why for once, the Turkish government apologised about the attack. It was a mistake, was the message, the bombs were not meant to hit civilians. So now everybody is focussing on the civilians.If it had been PKK rebels, it would have been fine, seems to be the message. As if they are not people, with family members in their villages who will mourn them.Young people who left their villages in search for a better life for all, and are getting old finding it. One cannot agree with the tools they chose, or the battle they fight. Fact is that we have become too used to them being killed to still wonder about those issues.
No one discusses the fight of PKK, the means, the lost lives of young people, the use of an army against a rebel group. Or the fact that this fight has gone on too long, and has lost too many lives. Can we get the discussion back to the main subject please?
photo: Eddy van Wessel
Translate
Saturday, December 31, 2011
Killing civilians in the Kurdish mountains
Labels:
Falah Mustafa,
Kurdistan,
Masrur Barzani,
Nechirvan Barzani,
PKK,
Sirnak
Thursday, December 22, 2011
Americans left, war coming?
The last American military convoy passed the border into Kuwait, ending the almost nine year of American military presence in Iraq. Many Iraqi's are glad to see them go, but worry about what is to come.
And they have a good reason to be worried. In the week that the Americans celebrated the end of their mission in Iraq, political quarrels erupted, a vice-president and a vice-PM fled to Kurdistan and a string of bombs exploded in Baghdad, leaving dozens dead. Facebook is splashed with pictures of gruesome scenes, and angry protests of Iraqi's against the new violence.
Are we back in 2006? Are Sunni's and Shiites at each others throat again? Many people are holding their breath. Christmas 2011 - no peace on earth, the big battle for power in Iraq is back on the road. No more Americans to harass politicians to stop the violence.
The week after the departure of the Americans was a busy one. The unrest started in the province of Diyala. Some call this province 'a small Iraq' because of the mix of inhabitants: Kurds, Arabs, Turkmen, Sunni, Shiite - all are there. And yet, most people recognise the name for the province where violence goes on, where Al Qaeda in Iraq was active, where its leader was killed.
The council of Diyala decided that it wants to be an autonomous region, just like Kurdistan is. This is possible since the constitution declared Iraq to be a federal state. Recently, also the council of Salahadin province - more famous is its capital and Saddams town Tikrit - decided to start the procedure to become autonomous. That move was prohibited by Iraqi Prime Minister Nouri al-Maliki, who decided that the decision was made out of sectarian motives, and that Tikrit would be a centre of Sunni radicals and former Baathi's.
Diyala's decision was partly triggered by Maliki's move. Why have the Kurds been allowed to form their own regional government, and would other provincies not be? The Diyala council is mainly Sunni, and they acquired help from the Kurds by promising the disputed town of Khanaqin would be added to Kurdistan.
The opposition, mainly made up of Shiite angrily took to the streets, demanding the decision to be annulled. For more than a week now, the normal route from Kurdistan to Baghdad is blocked, and the traffic is diverted through Tikrit.
Maliki's veto on the desire to move on the federalism issue has lead to anger with his political rivals. His vice-PM Salih al Mutlaq called him a dictator, after which Maliki tried to get the parliament to vote on a motion of distrust against him. At the same time, the Prime Minister came with an arrest warrant against vice-president Tariq al-Hashemi, because he was supposed to have been working with Al Qaeda on attacks against Shiites, and more precise on the attack in the Green Zone in November that Maliki felt was meant for him. Al-Hashemi denies all involvement.
When Maliki told him to prove his innocence, he fled to Kurdistan, where Iraqi president Talabani and Kurdish president Barzani promised to keep him safe. Maliki's call on the Kurds to send him (and Al Mutlaq) back to Baghdad, or try him in Kurdistan, has been politely refused as 'unacceptable'.
Talabani called for an urgent meeting of the Council of Ministers, because the quarrel involves the most important Sunni politicians in Iraq.Their political block, which got most of the votes during elections in 2010, has already left the parliament and will probably also leave the cabinet. At the same time, everybody is very much aware that Shiite PM Maliki holds all the power, as he also holds the Defence and Internal Ministries and the security forces answer to him.
Not even a week after the departure of the Americans, the divisions between Sunni and Shiite in Iraq are higher than ever on the agenda. The swords that have been sharpened in the time that the Americans made the politicians talk and work together, are out and ready. Militias that have been forced underground, are ready, waiting for the call to arms. The final power struggle in Iraq has only just started.
Monday, December 12, 2011
Rolling muscles
Prices in the market have fallen since 'Zakho'. The rapid increase of housing prices in Erbil was halted. Radio and TV do not stop talking about it, nor do the Kurds in the streets.
'Zakho' - that means the attack on alcohol shops and massage parlours, followed by the attacks on offices and media of the Kurdistan Islamic Union, locally better known as Jegerthu. A lot of words have been spoken about the incidents, but what did happen? And why?
It has been become difficult to keep reality separate from stories that have been made up. What is clear, is that an imam in Zakho during the Friday prayers of December 2, talked of Jihad against alcohol sellers and places of shame. Crowds took to the streets. They set fire to 30 liquor stores, four massage centers and three hotels in Zakho, a border town near the Turkish border. Reports say at least 32 people were injured.
Rioters were allegedly encouraged by the Friday speech of Ismael Osman of Zakho's Rasheed Mosque. Yet KDP says the imam is member of Jegerthu, and the union answers he is member of KDP. And because of the alleged links with Jegethu, its offices and media in Zakho, Duhok city, Semel and Qarok were attacked, probably by KDP supporters.
It is the second time in six years that the offices of the Islamic Union are attacked and torched in Duhok, a Governorate that is dominated by KDP. In 2005 four senior Jegerthu members were also killed in the attacks.
KDP organised an urgent meeting for foreign diplomats to assure them KDP had no role in the incidents. Soon after the meeting the American consul general in Erbil deplored what happened, calling on the Kurdistan Regional Government to restore calmness and order in the area and to start an investigation of the events. He spoke of a ,,crime against the coexistence of nations and religious tolerance'', as most of the drink shops in Kurdistan are owned by Christians. Massage centres are relatively new in the area, and are mostly in Chinese hands.
The incidents are not as simple as they seem. The background is a political one. First of all, Jegerthu has in the Spring been involved with other opposition parties (the Change Party Gorran, for instance) in demonstrations against the Kurdistan government of PUK and KDP - and mainly against the policies of the latter party. Opposition parties for weeks kept up protests in Sulaymaniya. Yet in the past weeks, the same Kurdistan Islamic Union has been involved in discussions with that same KDP about joining the new government a KDP prime minister is forming. Jegerthu supporters do not like this though, they see it as playing games. How can you jump into marriage with someone you said you hated? The union has lost quite a bit of support in the past months.
At the same time, an internal struggle is going on in KDP, between supporters of two wings in the ruling Barzani family. Some of my sources say that as a result of that fight KDP pored the oil on the flames. These sources - inside KDP as well as inside PUK as well as independent - think one side of the family does not want the other to get more powerful. The incidents were meant to keep Nercirvan Barzani from starting a new term as Prime Minister, so they say. He is whispered to be taking over the job from PUK Prime Minister Barham Salah.
Time will tell which is the truth. Clear is, that the Jegethu media after three days of war reporting, changed their tune. The party seems willing to return to the negotiating table with KDP on sharing power, if the remaining 17 of the party members that were picked up after the incidents are released.
The demonstrations in the spring in Sulaymaniya caused much economic damage. Bazari's lost trade and money, restaurants remained empty, taxi's had no work, real estate prices dropped, international investors quit projects. The incidents in Zahko and Duhok have created a tense atmosphere, in which many Kurds worry what will happen next. Will the protests in Sulaymaniya be revived?
The incidents could be meant as a warning. By Jegerthu, of what could follow if they do not get what they want in the new government. Or by KDP, to show its strengh. It depends on who you talk to, who's muscles are rolling.
Thanks to Rudaw for the published pictures
'Zakho' - that means the attack on alcohol shops and massage parlours, followed by the attacks on offices and media of the Kurdistan Islamic Union, locally better known as Jegerthu. A lot of words have been spoken about the incidents, but what did happen? And why?
It has been become difficult to keep reality separate from stories that have been made up. What is clear, is that an imam in Zakho during the Friday prayers of December 2, talked of Jihad against alcohol sellers and places of shame. Crowds took to the streets. They set fire to 30 liquor stores, four massage centers and three hotels in Zakho, a border town near the Turkish border. Reports say at least 32 people were injured.
Rioters were allegedly encouraged by the Friday speech of Ismael Osman of Zakho's Rasheed Mosque. Yet KDP says the imam is member of Jegerthu, and the union answers he is member of KDP. And because of the alleged links with Jegethu, its offices and media in Zakho, Duhok city, Semel and Qarok were attacked, probably by KDP supporters.
It is the second time in six years that the offices of the Islamic Union are attacked and torched in Duhok, a Governorate that is dominated by KDP. In 2005 four senior Jegerthu members were also killed in the attacks.
KDP organised an urgent meeting for foreign diplomats to assure them KDP had no role in the incidents. Soon after the meeting the American consul general in Erbil deplored what happened, calling on the Kurdistan Regional Government to restore calmness and order in the area and to start an investigation of the events. He spoke of a ,,crime against the coexistence of nations and religious tolerance'', as most of the drink shops in Kurdistan are owned by Christians. Massage centres are relatively new in the area, and are mostly in Chinese hands.
The incidents are not as simple as they seem. The background is a political one. First of all, Jegerthu has in the Spring been involved with other opposition parties (the Change Party Gorran, for instance) in demonstrations against the Kurdistan government of PUK and KDP - and mainly against the policies of the latter party. Opposition parties for weeks kept up protests in Sulaymaniya. Yet in the past weeks, the same Kurdistan Islamic Union has been involved in discussions with that same KDP about joining the new government a KDP prime minister is forming. Jegerthu supporters do not like this though, they see it as playing games. How can you jump into marriage with someone you said you hated? The union has lost quite a bit of support in the past months.
At the same time, an internal struggle is going on in KDP, between supporters of two wings in the ruling Barzani family. Some of my sources say that as a result of that fight KDP pored the oil on the flames. These sources - inside KDP as well as inside PUK as well as independent - think one side of the family does not want the other to get more powerful. The incidents were meant to keep Nercirvan Barzani from starting a new term as Prime Minister, so they say. He is whispered to be taking over the job from PUK Prime Minister Barham Salah.
Time will tell which is the truth. Clear is, that the Jegethu media after three days of war reporting, changed their tune. The party seems willing to return to the negotiating table with KDP on sharing power, if the remaining 17 of the party members that were picked up after the incidents are released.
The demonstrations in the spring in Sulaymaniya caused much economic damage. Bazari's lost trade and money, restaurants remained empty, taxi's had no work, real estate prices dropped, international investors quit projects. The incidents in Zahko and Duhok have created a tense atmosphere, in which many Kurds worry what will happen next. Will the protests in Sulaymaniya be revived?
The incidents could be meant as a warning. By Jegerthu, of what could follow if they do not get what they want in the new government. Or by KDP, to show its strengh. It depends on who you talk to, who's muscles are rolling.
Thanks to Rudaw for the published pictures
Sunday, December 4, 2011
Booming Koerdistan
In het begin van mijn vele reizen naar Iraaks Koerdistan waren de vluchten schaars en was ik een van de weinige buitenlanders. Gisteren in mijn (volle) vliegtuig terug naar Irak waren de Irakezen duidelijk ver in de minderheid.
Dat tekent de ontwikkeling van Iraaks Koerdistan. Na 2003 waren er eerst alleen vluchten van de VN en wat toestellen die speciaal voor hulpverleners naar Erbil vlogen. Toen opende Royal Jordanian eens per week een nachtelijke verbinding met Erbil. Een paar kleinere Koerdische maatschappijen kwamen en verdwenen weer.
Austrian Airlines begon rond 2008 een regelmatige verbinding tussen Wenen en Erbil (drie dagen per week) - lange tijd de manier waarop ik de trainers voor het IMCK binnen liet vliegen. Sinds ik in Irak kom, heb ik het vliegveld van Erbil zien groeien: van eenn barak met een landingsbaantje naar een modern vliegveld van een lange baan waar de meeste moderne vliegtuigen kunnen landen.
Toen kwam er de route bij via Istanbul, eerst alleen met Atlasjet, nu ook met Turkish Airlines. Al doen die een beetje gek: ze vliegen behalve op Erbil ook op Sulaymaniya, maar denken dat er voor die twee plaatsen verschillende regelingen gelden. KRG geeft Europeanen bij aankomst een gratis toeristenvisum voor 10 dagen. Turkish weet dat dit voor Erbil geldt, maar eist van passagiers voor Sulaymaniya een Iraaks visum (dat tevoren via het consulaat in bijvoorbeeld Den Haag zou moeten zijn aangeschaft).
Waarom? Omdat de Turken Iraaks Koerdistan (dat een legale status heeft als staat in de Iraakse federatie) niet erkent. Toen premier Erdogan vorig jaar het Turkse consulaat in Erbil opende, onder zowel Turkse als Iraakse als Koerdische vlaggen, weigerde hij over Koerdistan te spreken. In plaats daarvan had hij het over de jarenlange relaties met de oude stad Erbil. Terwijl Turken een van de grootste investeerders zijn in Iraaks Koerdistan, en daarbij geen onderscheid maken tussen de verschillende plaatsen... geld stinkt niet, of het nu in Erbil wordt verdiend of in Sulaymaniya.
Het zijn dit soort investeerders en zakenlieden die de verandering hebben gebracht. Iraaks Koerdistan is daadwerkelijk de poort naar de rest van Irak geworden. Maar dat niet alleen: de grote oliereserves in de Koerdische bodem hebben KRG op de kaart gezet. Met het binnenhalen van de eerste oliegigant (Exxon) een paar weken geleden, kan de groei alleen maar doorgaan.
Dat heeft al grote gevolgen voor de prijzen in de Koerdische hoofdstad Erbil, die met de dag internationaler wordt. Al die expats moeten ergens wonen, dus rijzen de huizenprijzen de pan uit. Al die internationale bedrijven hebben panden nodig, dus zijn de prijzen van zakenpanden enorm gestegen. Al die bedrijven hebben goed lokaal personeel nodig, dus zijn de salariseisen van het kleine groepje Irakezen met de juiste ervaring en kennis navenant gestegen. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Recessie? Dat kennen we niet in Irak. Inflatie wel - maar om heel andere redenen dan we die in Nederland hebben: door de toestroom van expats en het handelsinstinkt van de Koerden om daar een slagje uit te slaan.
Het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken ontraadt inmiddels nog steeds alle niet noodzakelijke reizen naar Iraaks Koerdistan - want het hanteert een advies voor heel Irak. Achterhaald, lijkt me, toe aan herziening. Want als iedereen zaken komt doen in Irak, waarom dan Nederland niet? Als iedereen een graantje wil meepikken van de 'boom' in Iraaks Koerdistan, waar blijven mijn landgenoten dan?
Dat tekent de ontwikkeling van Iraaks Koerdistan. Na 2003 waren er eerst alleen vluchten van de VN en wat toestellen die speciaal voor hulpverleners naar Erbil vlogen. Toen opende Royal Jordanian eens per week een nachtelijke verbinding met Erbil. Een paar kleinere Koerdische maatschappijen kwamen en verdwenen weer.
Austrian Airlines begon rond 2008 een regelmatige verbinding tussen Wenen en Erbil (drie dagen per week) - lange tijd de manier waarop ik de trainers voor het IMCK binnen liet vliegen. Sinds ik in Irak kom, heb ik het vliegveld van Erbil zien groeien: van eenn barak met een landingsbaantje naar een modern vliegveld van een lange baan waar de meeste moderne vliegtuigen kunnen landen.
Toen kwam er de route bij via Istanbul, eerst alleen met Atlasjet, nu ook met Turkish Airlines. Al doen die een beetje gek: ze vliegen behalve op Erbil ook op Sulaymaniya, maar denken dat er voor die twee plaatsen verschillende regelingen gelden. KRG geeft Europeanen bij aankomst een gratis toeristenvisum voor 10 dagen. Turkish weet dat dit voor Erbil geldt, maar eist van passagiers voor Sulaymaniya een Iraaks visum (dat tevoren via het consulaat in bijvoorbeeld Den Haag zou moeten zijn aangeschaft).
Waarom? Omdat de Turken Iraaks Koerdistan (dat een legale status heeft als staat in de Iraakse federatie) niet erkent. Toen premier Erdogan vorig jaar het Turkse consulaat in Erbil opende, onder zowel Turkse als Iraakse als Koerdische vlaggen, weigerde hij over Koerdistan te spreken. In plaats daarvan had hij het over de jarenlange relaties met de oude stad Erbil. Terwijl Turken een van de grootste investeerders zijn in Iraaks Koerdistan, en daarbij geen onderscheid maken tussen de verschillende plaatsen... geld stinkt niet, of het nu in Erbil wordt verdiend of in Sulaymaniya.
Dat heeft al grote gevolgen voor de prijzen in de Koerdische hoofdstad Erbil, die met de dag internationaler wordt. Al die expats moeten ergens wonen, dus rijzen de huizenprijzen de pan uit. Al die internationale bedrijven hebben panden nodig, dus zijn de prijzen van zakenpanden enorm gestegen. Al die bedrijven hebben goed lokaal personeel nodig, dus zijn de salariseisen van het kleine groepje Irakezen met de juiste ervaring en kennis navenant gestegen. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
(Foto van Erbil: Wikipedia)
Recessie? Dat kennen we niet in Irak. Inflatie wel - maar om heel andere redenen dan we die in Nederland hebben: door de toestroom van expats en het handelsinstinkt van de Koerden om daar een slagje uit te slaan.
Het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken ontraadt inmiddels nog steeds alle niet noodzakelijke reizen naar Iraaks Koerdistan - want het hanteert een advies voor heel Irak. Achterhaald, lijkt me, toe aan herziening. Want als iedereen zaken komt doen in Irak, waarom dan Nederland niet? Als iedereen een graantje wil meepikken van de 'boom' in Iraaks Koerdistan, waar blijven mijn landgenoten dan?
Labels:
booming,
expats,
investeringen,
Iraaks Koerdistan,
Irak,
oliereserves
Saturday, November 5, 2011
Speeding, fines and more speeding
,,Can you bring me some spray for my numberplate'', one of my regular drivers asked me last time I went to Europe. Spray? ,,To make sure the police camera's cannot catch me when I am driving too fast.''
I thought he was joking, but found since then that a spray does exist that makes the number plate shiny, so the camera gets blinded. How does a driver in Iraqi Kurdistan, which has been isolated for so long know this? I suppose that after a number of fines he asked around and was given this solution by Kurds who have lived in Europe.
Fact is, that the police in Iraqi Kurdistan have started to check on speeding. And that is an important task, in a country where cars are big, fast and meant to show off. It's funny that in this country where every process seems to be slow, driving has to be fast. Everybody is always overtaking, there is a lot of hooting at trafic lights even before they turn green, everybody drives too fast inside cities and even more outside. On roads that in Europe would be 80 km roads, most people drive between 100 and 140 km/ph.
Sometimes this is really scary. Because of all those who overtake when there is no space, the almost accidents, the cars that overturn in too hastily taken corners or skid on soft road sides. But nobody seems to really care. Many people drive without a driving licence, and even worse: without driving lessons. Licenses were not handed out for many years after Kurdistan became autonomous, and even now a driving test only requires you to show you can handle a car. The rules attached to driving seem to be hardly know.
Trafic in Iraq is a disaster. Nobody uses a mirror, nobody is interested in what happens on the road behind. One can compare driving in Iraqi Kurdistan with the times that people only had donkeys for transport. You can overtake on a mountain path, you can push the other donkey off the path - the damage will not be too serious.It is of course a very different matter with cars.
Authorities in Kurdistan have caught on. They imported camera's and put a police teams manning them on those spots where the driving is the most dangerous. A lot of drivers have been fined. But there is a big problem. The teams do not change from position very often, and there are warning signs everywhere. So after a while, everybody knows where to brake not to be fined, and hits the gas again afterwards. The teams are quite visible.
In this situation you do not really need the spray the driver asked for. You just need to watch out and put on the brakes in time.
Nothing changes, also. People just complain about the fine, they do not change their habits. Because there is no campaign that at the same time explains why the camera's are there, why cars should slow down, what bad driving leads to.
And also very important: nobody seems to be pointing out that alcohol and traffic are a very dangerous combination. When two receptionists of a hotel in Sulaymaniya get killed because of a drunken driver hitting their car at night time, everybody is angry and sad - but it does not keep anyone from stepping behind the wheel after drinking. Many hit the road even after more than a quarter bottle of whiskey.
Influence from the West is found in the fact that western companies sold the camera's and probably trained the policemen. But who is going to train the people?Who will educate them to drive in a better way, to stick to the rules and to avoid the dangerous combination of drinking en driving?
I thought he was joking, but found since then that a spray does exist that makes the number plate shiny, so the camera gets blinded. How does a driver in Iraqi Kurdistan, which has been isolated for so long know this? I suppose that after a number of fines he asked around and was given this solution by Kurds who have lived in Europe.
Fact is, that the police in Iraqi Kurdistan have started to check on speeding. And that is an important task, in a country where cars are big, fast and meant to show off. It's funny that in this country where every process seems to be slow, driving has to be fast. Everybody is always overtaking, there is a lot of hooting at trafic lights even before they turn green, everybody drives too fast inside cities and even more outside. On roads that in Europe would be 80 km roads, most people drive between 100 and 140 km/ph.
Sometimes this is really scary. Because of all those who overtake when there is no space, the almost accidents, the cars that overturn in too hastily taken corners or skid on soft road sides. But nobody seems to really care. Many people drive without a driving licence, and even worse: without driving lessons. Licenses were not handed out for many years after Kurdistan became autonomous, and even now a driving test only requires you to show you can handle a car. The rules attached to driving seem to be hardly know.
Trafic in Iraq is a disaster. Nobody uses a mirror, nobody is interested in what happens on the road behind. One can compare driving in Iraqi Kurdistan with the times that people only had donkeys for transport. You can overtake on a mountain path, you can push the other donkey off the path - the damage will not be too serious.It is of course a very different matter with cars.
Authorities in Kurdistan have caught on. They imported camera's and put a police teams manning them on those spots where the driving is the most dangerous. A lot of drivers have been fined. But there is a big problem. The teams do not change from position very often, and there are warning signs everywhere. So after a while, everybody knows where to brake not to be fined, and hits the gas again afterwards. The teams are quite visible.
In this situation you do not really need the spray the driver asked for. You just need to watch out and put on the brakes in time.
Nothing changes, also. People just complain about the fine, they do not change their habits. Because there is no campaign that at the same time explains why the camera's are there, why cars should slow down, what bad driving leads to.
And also very important: nobody seems to be pointing out that alcohol and traffic are a very dangerous combination. When two receptionists of a hotel in Sulaymaniya get killed because of a drunken driver hitting their car at night time, everybody is angry and sad - but it does not keep anyone from stepping behind the wheel after drinking. Many hit the road even after more than a quarter bottle of whiskey.
Influence from the West is found in the fact that western companies sold the camera's and probably trained the policemen. But who is going to train the people?Who will educate them to drive in a better way, to stick to the rules and to avoid the dangerous combination of drinking en driving?
Labels:
Kurdistan,
police camera's,
speeding,
Sulaymaniya
Monday, October 24, 2011
Mag Barham zijn klus afmaken?
Ja, volgende week neemt de KDP het premierschap over van de PUK, vertelde een hoge KDP-functionaris me. Een dag eerder had een betrouwbare bron in de PUK me juist verteld dat PUK-premier Barham Saleh zijn termijn gaat afmaken.
Het is een rare stoelendans - die je je elders in de wereld bijna niet kunt voorstellen. De twee grootste partijen in Iraaks Koerdistan, KDP en PUK, hebben met elkaar afgesproken dat ze het premierschap zullen delen. De termijn van vier jaar wordt in tweeen gedeeld, en elk levert de minister president voor de helft ervan.
PUK-premier Barham Saleh mocht beginnen, ruim twee jaar geleden. En sindsdien is er gespeculeerd op wat er rond oktober 2011 zou gebeuren. Zou oud-premier Nerchirvan Barzani het overnemen? Maar die had van de PUK de vorige termijn toch toestemming gekregen de vier jaar vol te maken. Waarom zou Barham dat dan niet mogen?
Hoewel we inmiddels over de helft van die vier jaarstermijn zijn, blijft het mensen bezighouden. Namen van andere KDP-ers die in plaats van Nerchirvan premier zouden worden deden de ronde. Maar ik noteerde dat Barhams personeel gewoon doorging met ademen, en vooral met hun werk en hun planning.
Inmiddels lijkt het er steeds meer op, dat Barham Saleh zijn klus mag afmaken. ,,We hebben moeilijke tijden'', heet het nu, met verwijzing naar onderhandelingen met Bagdad over de oliewinning en omstreden gebieden, en naar Turkse bombardementen op PKK'ers in Iraaks Koerdistan, ,,het is niet goed om nu van premier te wisselen.''
Er lijkt een verband te bestaan met de uitgestelde Provinciale Verkiezingen. Die hadden in de zomer en daarna in de herfst moeten plaatsvinden, en staan nu pas voor het voorjaar gepland. KDP'ers zeggen openlijk dat ze verwachten dat de PUK dan stemmen verliest, en dat dit een reden zou zijn om de premier te vervangen. En dat daarom die verkiezingen werden uitgesteld...
En dan is er ook nog de strijd binnen de KDP gelederen, tussen verschillende fronten in de Barzani-clan. Nerchirvan is 'slechts' een neef van president Massoud Barzani, en diens nazaten strijden met hem om posities. Die factie ziet een terugkeer van Nerchirvan op de PM-zetel dan ook niet echt zitten.
Argumenten als: het is beter voor de stabiliteit van het land als een premier de kans krijgt vier jaar vol te maken, of in twee jaar kan een premier zijn beleid niet uitvoeren, of gaat een KDP-premier terugdraaien wat onder zijn PUK-voorganger is besloten? - die argumenten hoor je nauwelijks. Het gaat om de mannetjes.
Doet Barham het dan slecht? Ik zie daar weinig aanwijzingen voor. Sommige KDP'ers vinden van wel, en komen dan met argumenten als: 'Nerchirvan zorgde dat Erbil het Dubai van Irak werd, maar Barham doet niets voor Sulaymaniya'. Een vreemde reden, maar het geeft tegelijkertijd aan dat het ook een beetje om de strijd tussen de twee belangrijkste Koerdische steden gaat - hoewel ook weer niet helemaal, zeggen ze dan: Nerchirvans moeder komt uit Sulaymaniya...
Grappig is wel het verschil tussen de twee premiers, als je hun Facebook pagina's bekijkt. Die van Nerchirvan Barzani heeft veel reacties gekregen, omdat hij foto's van zijn gezin publiceert. Bovendien gebruikt hij Engels en Koerdisch als de belangrijkste talen. Barham Saleh heeft alleen foto's op zijn pagina staan die verband houden met zijn werk, en alles gaat in het Koerdisch.
Nerchirvans mensen hebben beter begrepen hoe belangrijk sociale media voor de Koerdische jeugd zijn geworden, en dat Facebook over grenzen gaat. En dat een moderne premier zijn volk graag laat zien wie zijn vrouw en kinderen zijn...
De gebruikte foto's zijn van Facebook overgenomen, met dank aan de beide heren.
Het is een rare stoelendans - die je je elders in de wereld bijna niet kunt voorstellen. De twee grootste partijen in Iraaks Koerdistan, KDP en PUK, hebben met elkaar afgesproken dat ze het premierschap zullen delen. De termijn van vier jaar wordt in tweeen gedeeld, en elk levert de minister president voor de helft ervan.
PUK-premier Barham Saleh mocht beginnen, ruim twee jaar geleden. En sindsdien is er gespeculeerd op wat er rond oktober 2011 zou gebeuren. Zou oud-premier Nerchirvan Barzani het overnemen? Maar die had van de PUK de vorige termijn toch toestemming gekregen de vier jaar vol te maken. Waarom zou Barham dat dan niet mogen?
Hoewel we inmiddels over de helft van die vier jaarstermijn zijn, blijft het mensen bezighouden. Namen van andere KDP-ers die in plaats van Nerchirvan premier zouden worden deden de ronde. Maar ik noteerde dat Barhams personeel gewoon doorging met ademen, en vooral met hun werk en hun planning.
Inmiddels lijkt het er steeds meer op, dat Barham Saleh zijn klus mag afmaken. ,,We hebben moeilijke tijden'', heet het nu, met verwijzing naar onderhandelingen met Bagdad over de oliewinning en omstreden gebieden, en naar Turkse bombardementen op PKK'ers in Iraaks Koerdistan, ,,het is niet goed om nu van premier te wisselen.''
Er lijkt een verband te bestaan met de uitgestelde Provinciale Verkiezingen. Die hadden in de zomer en daarna in de herfst moeten plaatsvinden, en staan nu pas voor het voorjaar gepland. KDP'ers zeggen openlijk dat ze verwachten dat de PUK dan stemmen verliest, en dat dit een reden zou zijn om de premier te vervangen. En dat daarom die verkiezingen werden uitgesteld...
En dan is er ook nog de strijd binnen de KDP gelederen, tussen verschillende fronten in de Barzani-clan. Nerchirvan is 'slechts' een neef van president Massoud Barzani, en diens nazaten strijden met hem om posities. Die factie ziet een terugkeer van Nerchirvan op de PM-zetel dan ook niet echt zitten.
Argumenten als: het is beter voor de stabiliteit van het land als een premier de kans krijgt vier jaar vol te maken, of in twee jaar kan een premier zijn beleid niet uitvoeren, of gaat een KDP-premier terugdraaien wat onder zijn PUK-voorganger is besloten? - die argumenten hoor je nauwelijks. Het gaat om de mannetjes.
Doet Barham het dan slecht? Ik zie daar weinig aanwijzingen voor. Sommige KDP'ers vinden van wel, en komen dan met argumenten als: 'Nerchirvan zorgde dat Erbil het Dubai van Irak werd, maar Barham doet niets voor Sulaymaniya'. Een vreemde reden, maar het geeft tegelijkertijd aan dat het ook een beetje om de strijd tussen de twee belangrijkste Koerdische steden gaat - hoewel ook weer niet helemaal, zeggen ze dan: Nerchirvans moeder komt uit Sulaymaniya...
Grappig is wel het verschil tussen de twee premiers, als je hun Facebook pagina's bekijkt. Die van Nerchirvan Barzani heeft veel reacties gekregen, omdat hij foto's van zijn gezin publiceert. Bovendien gebruikt hij Engels en Koerdisch als de belangrijkste talen. Barham Saleh heeft alleen foto's op zijn pagina staan die verband houden met zijn werk, en alles gaat in het Koerdisch.
Nerchirvans mensen hebben beter begrepen hoe belangrijk sociale media voor de Koerdische jeugd zijn geworden, en dat Facebook over grenzen gaat. En dat een moderne premier zijn volk graag laat zien wie zijn vrouw en kinderen zijn...
De gebruikte foto's zijn van Facebook overgenomen, met dank aan de beide heren.
Labels:
Barham Saleh,
Irak,
KDP,
Koerdistan,
Nerchirvan Barzani,
PUK,
Sulaymaniya
Friday, October 14, 2011
Even in Bagdad
,,Over de weg naar Bagdad? Da's gevaarlijk!'' De militair klinkt oprecht onthutst dat ik per taxi vanuit Koerdistan naar Bagdad ben gereisd. ,,Die checkpoints, je weet maar nooit wie daar de controle over heeft. En als je daar ontvoerd wordt...''
De militair verwoordt het gevoel van veel Koerden, die de rest van Irak beschouwen als Sodom en Gomorra. Daar kan je vermoord worden, of ontvoerd, of omkomen bij een bomaanslag. Dat laatste is zeker nog het geval, want aanslagen zijn er nog steeds. Maar de ontvoeringen en moorden die in 2006 en 2007 heel veel voorkwamen, vormen uitzonderingen, en zijn meestal gericht tegen bepaalde groepen.
De laatste maanden zijn met name mensen vermoord die een rol speelden in het vorige regime, of die werden beschouwd als (heulend met) de vijand. Dat bezorgde de gemiddelde Bagdadse burger een (vals) gevoel van veiligheid. Toen ik in de stad arriveerde en er rondreed, trof ik een veel meer relaxte sfeer aan dan bij mijn vorige bezoek, dit voorjaar. Al blijft het vervreemdend om naast de ruines of door bommen beschadigde gebouwen de gloednieuwe (islamitische) banken te zien. Om het dagelijks leven zijn gang te zien gaan. Te zien bouwen aan een nieuwe rotonde. Of om de politieagenten op het kruispunt de wedstrijd Irak-China te zien volgen op een groot flatscreen dat aan de gevel van een gebouw is bevestigd.
Politieagenten vroegen er deze keer zelfs zelf om op de foto te worden gezet, in plaats van fotograaf Eddy van Wessel het leven zuur te maken zoals de vorige keer. Er waren grapjes met militairen, gesmoes met bewakers. En ik kwam zomaar oud-studenten tegen, die me herkenden en me staande hielden op straat. We liepen door de straten, stapten in taxi's, aten in restaurants, bezochten uitgaansplekken. We deden wat de Bagdadi's doen: alsof er niets aan de hand is.
Natuurlijk was het niet allemaal koek en ei. Eddy moest herhaaldelijk onze tolk Tofi te hulp vragen om uit de greep van de politie te blijven, die steeds maar weer vond dat hij een vergunning moest hebben om hele gewone straatbeelden te maken. Eens een politiestaat, altijd een politiestaat, dacht ik somber, toen een collega van de politieman die hem lastig viel collega Duraid, die ons die dag rondreed, uithoorde over onze achtergrond.
Zonder beveiliging door de stad? wordt er verbaasd om me heen gevraagd. Ja, want met die kleerkasten val je veel meer op. Gewone Bagdadi's zijn blij dat er weer buitenlanders komen, daar heb je weinig van te vrezen. Die zijn behulpzaam en zorgzaam. Niet overal, want niet alle wijken zijn veilig voor ons, helaas, maar met de juiste mate van voorzichtigheid kan er veel.
De Bagdadi's overleven in een schaduwwereld, waar de sfeer zomaar kan omslaan. Ze weten dat er zomaar ergens een bom kan afgaan, maar proberen er omheen te leven. De straten zijn druk, files houden het verkeer staande, cafe's en restaurants geven een levendig beeld, bij de ijssalon eet je buiten je ijsje op of drink je die lekkere meloenshake. Het avondleven heeft zich hersteld. We liepen een zaak binnen om te lunchen waar echter alleen sterke drank werd geschonken. Bagdadi's proberen te vergeten dat er nog steeds gevaren loeren.
Veel tijd kregen ze niet, want nog tijdens ons bezoek zijn de aanslagen hervat. Tientallen mensen kwamen om bij aanslagen op politiebureas. Het huis van een bevriende arts op leeftijd, die besloot toch in Bagdad te blijven in plaats van naar het veilige Koerdistan te verhuizen omdat zijn patienten in Bagdad wonen, verloor alle ramen tijdens zo'n aanslag. Eddy en Tofi arriveerden nog voor de politie en hulpverleners bij een van de getroffen plekken, en registreerden de woede en de verslagenheid, maar ook de zorg en liefde waarmee slachtoffers werden geborgen. Die foto's staan binnenkort in Trouw, net als mijn verhalen.
Ik was op dat moment al weer per auto onderweg terug naar Sulaymaniya. En daarmee veel veiliger dan in de Iraakse hoofdstad - wat die Koerdische militair ook beweerde, en ondanks de tientallen checkpoints onderweg.
De militair verwoordt het gevoel van veel Koerden, die de rest van Irak beschouwen als Sodom en Gomorra. Daar kan je vermoord worden, of ontvoerd, of omkomen bij een bomaanslag. Dat laatste is zeker nog het geval, want aanslagen zijn er nog steeds. Maar de ontvoeringen en moorden die in 2006 en 2007 heel veel voorkwamen, vormen uitzonderingen, en zijn meestal gericht tegen bepaalde groepen.
De laatste maanden zijn met name mensen vermoord die een rol speelden in het vorige regime, of die werden beschouwd als (heulend met) de vijand. Dat bezorgde de gemiddelde Bagdadse burger een (vals) gevoel van veiligheid. Toen ik in de stad arriveerde en er rondreed, trof ik een veel meer relaxte sfeer aan dan bij mijn vorige bezoek, dit voorjaar. Al blijft het vervreemdend om naast de ruines of door bommen beschadigde gebouwen de gloednieuwe (islamitische) banken te zien. Om het dagelijks leven zijn gang te zien gaan. Te zien bouwen aan een nieuwe rotonde. Of om de politieagenten op het kruispunt de wedstrijd Irak-China te zien volgen op een groot flatscreen dat aan de gevel van een gebouw is bevestigd.
Politieagenten vroegen er deze keer zelfs zelf om op de foto te worden gezet, in plaats van fotograaf Eddy van Wessel het leven zuur te maken zoals de vorige keer. Er waren grapjes met militairen, gesmoes met bewakers. En ik kwam zomaar oud-studenten tegen, die me herkenden en me staande hielden op straat. We liepen door de straten, stapten in taxi's, aten in restaurants, bezochten uitgaansplekken. We deden wat de Bagdadi's doen: alsof er niets aan de hand is.
Natuurlijk was het niet allemaal koek en ei. Eddy moest herhaaldelijk onze tolk Tofi te hulp vragen om uit de greep van de politie te blijven, die steeds maar weer vond dat hij een vergunning moest hebben om hele gewone straatbeelden te maken. Eens een politiestaat, altijd een politiestaat, dacht ik somber, toen een collega van de politieman die hem lastig viel collega Duraid, die ons die dag rondreed, uithoorde over onze achtergrond.
Zonder beveiliging door de stad? wordt er verbaasd om me heen gevraagd. Ja, want met die kleerkasten val je veel meer op. Gewone Bagdadi's zijn blij dat er weer buitenlanders komen, daar heb je weinig van te vrezen. Die zijn behulpzaam en zorgzaam. Niet overal, want niet alle wijken zijn veilig voor ons, helaas, maar met de juiste mate van voorzichtigheid kan er veel.
De Bagdadi's overleven in een schaduwwereld, waar de sfeer zomaar kan omslaan. Ze weten dat er zomaar ergens een bom kan afgaan, maar proberen er omheen te leven. De straten zijn druk, files houden het verkeer staande, cafe's en restaurants geven een levendig beeld, bij de ijssalon eet je buiten je ijsje op of drink je die lekkere meloenshake. Het avondleven heeft zich hersteld. We liepen een zaak binnen om te lunchen waar echter alleen sterke drank werd geschonken. Bagdadi's proberen te vergeten dat er nog steeds gevaren loeren.
Veel tijd kregen ze niet, want nog tijdens ons bezoek zijn de aanslagen hervat. Tientallen mensen kwamen om bij aanslagen op politiebureas. Het huis van een bevriende arts op leeftijd, die besloot toch in Bagdad te blijven in plaats van naar het veilige Koerdistan te verhuizen omdat zijn patienten in Bagdad wonen, verloor alle ramen tijdens zo'n aanslag. Eddy en Tofi arriveerden nog voor de politie en hulpverleners bij een van de getroffen plekken, en registreerden de woede en de verslagenheid, maar ook de zorg en liefde waarmee slachtoffers werden geborgen. Die foto's staan binnenkort in Trouw, net als mijn verhalen.
Ik was op dat moment al weer per auto onderweg terug naar Sulaymaniya. En daarmee veel veiliger dan in de Iraakse hoofdstad - wat die Koerdische militair ook beweerde, en ondanks de tientallen checkpoints onderweg.
Labels:
Bagdad,
Eddy van Wessel,
Irak,
Koerdistan,
Trouw
Tuesday, October 4, 2011
Kurdish journalists lie?
This is a speech held at the Cultural Cafe in Sulaymaniya, on October 3,
2011, to start a debate on the Role of the Media in the Society.
The next three days we are together to discuss about the situation of the press. Why is there such an animosity between part of the press and politicians? That will be the main question in front of us. Well, many politicians will say: because the media are lying.
We are here to debate. That is why we initially took that rather hash saying as the title for our debates: media lie! To provoke you to come and debate.
Debating is something many Kurds find hard, I have found. They are more used to shouting to each other from the mountain tops, than to going down into the valley and exchange ideas. What is a debate: listening to each other, explaining to each other, and possibly making the other change his mind. A debate can be fierce, it can be tough, it can be fire. Yet at the end of a debate, the debaters and their listeners should have more information, they should be able to make up their minds in a better way. And at the end of a debate the opponents should be able to shake hands and go and share a tea or a beer together.
In Kurdistan the shouting from the mountain tops prevails. Debating asks of people that they listen, that they are willing to change their minds. In Kurdistan many people think they know it all and they can never change their mind. People think that changing your mind is weakness, while in the reality elsewhere to be able to collect enough information and combine it, and to admit that you were wrong is a matter of strength.
When I came to Kurdistan for the first time in 2003, I was traveling with my good friend from Holland, Mariwan Kanie. We conducted a first training for printed press here, in Sulaymaniya. Mariwan told me about his dream to start a debating centre here. But eight years later, we still do not have one. His plan did not come true. Why? Because people still shout from the mountain tops to each other.
To have a different opinion is almost seen as a sin. Like one is not supposed to have friends who have different political views. In Kurdistan it is not possible to have friends inside different parties. When they switch sides, the friendship ends. If you are not with me, you are against me.
Yet if you look at what happened in history, how the world has gained knowledge, how people moved forward – it has always been by comparing and sharing opinions and based on that: making decisions.
So let us tonight try to communicate, to talk to each other, to listen, to be open for another opinion without having to fight over it.
On the table is an urgent subject. The press in Kurdistan is under attack. Journalists are beaten up. They are threatened. Journalists are not allowed to get information. Politicians will not talk to some journalists. Civil servants only will give information anonymously. The press law is not used, instead judges use civil law to try members of the press. Huge fines are handed out. We know all this.
Where does this come from? Why is the animosity between press and politics so hot out here?
It is easy to put the blame at the other side. Part of it is there, at the other side, for sure. But part is with us, journalists.
And that surely is partly caused by the fact that we work in a culture of resistance. Kurds, and especially this city, have been fighting the rulers for many years. The Kurdish culture is one of resistance. And now that it is no longer needed, Kurds still fight. Who do they fight? The government of course. Even though this is a choosen government, it is a Kurdish government, made up of those who fought the Iraqi government before. They are your own people, and yet still you fight them. Out of principle, or out of habit? Or because of the content? That in itself is a subject for debate, I would say.
But one of the important issues here today is that journalists feel they are part of politics. Their opinion counts, they are part of the political game. And they are so wrong. Journalists are no politicians. They should not be, because they are supposed to be the translators of what happens in the society. They should inform the people about what is happening. They are the voice of the people, the mirror of the society. Their opinion is not important, or at least not as important as the opinion of those they should give a voice to – normal people in Kurdistan.
That is a main problem, and one of the causes of the animosity. And that leads to the use of tough words. Many journalists in Kurdistan are attacking the enemy with words. The language used in the Kurdish press at the moment is not neutral. Words are meant to hurt, they are provocative. The pen is the sword. The language is violent, and it shows no will to start a dialogue. Also journalists are shouting from mountain tops.
The two connect: journalists feel they are part of the political system, so they fight the enemy. With the sword of words. Where they should just show what is happening, report from the sideline.
So we have politicians who fight between themselves, and journalists who take sides. That explains part of the animosity. But not all.
As I have said before, journalists fail to get the information they need. There is no freedom of information act in Kurdistan yet, and a lot of information is only given anonymously. This leads to the bad habit of publishing stories that are based on only one, often anonymous source.
What is wrong with that? It leads to a press that cannot be trusted. An anonymous source can tell you anything he/she wants, he/she can make up whatever he/she wants, because who will find out? His/her name is not there, after all. So the source can feed you a story, and make you lie. This happens a lot in Kurdistan, I am afraid.
Rule number one: check, recheck, check again. Only publish what you know to be true. So check anything anyone tells you, however much you think you can trust him or her.
The press also lies in another way. Sometimes politicians want their party media not to tell the truth. Remember the oil transports to Iran? Some parties demanded from their journalists that they closed their eyes. And some parties consciously feed they journalists lies, to cover up their mistakes or their bad decisions.
And the third point I want to mention is journalists that lie to get the attention. Who invent stories, just to become a victim or a hero.
Lastly, Kurdistan is a gossiping nation. You like to talk about people, more than you talk to them, I have noticed. Hearsay is often taken as truth. Which is terrible in this country where shame, ayb, has so much influence. Hearsay is often made up, they are fabricated stories. Lies. I think you all know how dangerous this is.
So journalists in Kurdistan lie. I am sure you, between you, can find other examples. But let me put the question before you: is this a practice that you want to continue? And if so, what will be the result? What happens to the trust your public should have in you? Will people still buy your paper or watch your program? Or will they massively turn to foreign channels and music channels?
Now, I hope I have given you food for thought and food for debate.
And remember. I am only the messenger. Do not shoot me for that. I am asking you to debate about the matters that I have put on the table. Not to swear at me, for putting them there. I am provoking you to talk, to discuss. I am trying to lead you by the hand, from the hill tops into the valley. Will you follow me, please..?
The next three days we are together to discuss about the situation of the press. Why is there such an animosity between part of the press and politicians? That will be the main question in front of us. Well, many politicians will say: because the media are lying.
We are here to debate. That is why we initially took that rather hash saying as the title for our debates: media lie! To provoke you to come and debate.
Debating is something many Kurds find hard, I have found. They are more used to shouting to each other from the mountain tops, than to going down into the valley and exchange ideas. What is a debate: listening to each other, explaining to each other, and possibly making the other change his mind. A debate can be fierce, it can be tough, it can be fire. Yet at the end of a debate, the debaters and their listeners should have more information, they should be able to make up their minds in a better way. And at the end of a debate the opponents should be able to shake hands and go and share a tea or a beer together.
In Kurdistan the shouting from the mountain tops prevails. Debating asks of people that they listen, that they are willing to change their minds. In Kurdistan many people think they know it all and they can never change their mind. People think that changing your mind is weakness, while in the reality elsewhere to be able to collect enough information and combine it, and to admit that you were wrong is a matter of strength.
When I came to Kurdistan for the first time in 2003, I was traveling with my good friend from Holland, Mariwan Kanie. We conducted a first training for printed press here, in Sulaymaniya. Mariwan told me about his dream to start a debating centre here. But eight years later, we still do not have one. His plan did not come true. Why? Because people still shout from the mountain tops to each other.
To have a different opinion is almost seen as a sin. Like one is not supposed to have friends who have different political views. In Kurdistan it is not possible to have friends inside different parties. When they switch sides, the friendship ends. If you are not with me, you are against me.
Yet if you look at what happened in history, how the world has gained knowledge, how people moved forward – it has always been by comparing and sharing opinions and based on that: making decisions.
So let us tonight try to communicate, to talk to each other, to listen, to be open for another opinion without having to fight over it.
On the table is an urgent subject. The press in Kurdistan is under attack. Journalists are beaten up. They are threatened. Journalists are not allowed to get information. Politicians will not talk to some journalists. Civil servants only will give information anonymously. The press law is not used, instead judges use civil law to try members of the press. Huge fines are handed out. We know all this.
Where does this come from? Why is the animosity between press and politics so hot out here?
It is easy to put the blame at the other side. Part of it is there, at the other side, for sure. But part is with us, journalists.
And that surely is partly caused by the fact that we work in a culture of resistance. Kurds, and especially this city, have been fighting the rulers for many years. The Kurdish culture is one of resistance. And now that it is no longer needed, Kurds still fight. Who do they fight? The government of course. Even though this is a choosen government, it is a Kurdish government, made up of those who fought the Iraqi government before. They are your own people, and yet still you fight them. Out of principle, or out of habit? Or because of the content? That in itself is a subject for debate, I would say.
But one of the important issues here today is that journalists feel they are part of politics. Their opinion counts, they are part of the political game. And they are so wrong. Journalists are no politicians. They should not be, because they are supposed to be the translators of what happens in the society. They should inform the people about what is happening. They are the voice of the people, the mirror of the society. Their opinion is not important, or at least not as important as the opinion of those they should give a voice to – normal people in Kurdistan.
That is a main problem, and one of the causes of the animosity. And that leads to the use of tough words. Many journalists in Kurdistan are attacking the enemy with words. The language used in the Kurdish press at the moment is not neutral. Words are meant to hurt, they are provocative. The pen is the sword. The language is violent, and it shows no will to start a dialogue. Also journalists are shouting from mountain tops.
The two connect: journalists feel they are part of the political system, so they fight the enemy. With the sword of words. Where they should just show what is happening, report from the sideline.
So we have politicians who fight between themselves, and journalists who take sides. That explains part of the animosity. But not all.
As I have said before, journalists fail to get the information they need. There is no freedom of information act in Kurdistan yet, and a lot of information is only given anonymously. This leads to the bad habit of publishing stories that are based on only one, often anonymous source.
What is wrong with that? It leads to a press that cannot be trusted. An anonymous source can tell you anything he/she wants, he/she can make up whatever he/she wants, because who will find out? His/her name is not there, after all. So the source can feed you a story, and make you lie. This happens a lot in Kurdistan, I am afraid.
Rule number one: check, recheck, check again. Only publish what you know to be true. So check anything anyone tells you, however much you think you can trust him or her.
The press also lies in another way. Sometimes politicians want their party media not to tell the truth. Remember the oil transports to Iran? Some parties demanded from their journalists that they closed their eyes. And some parties consciously feed they journalists lies, to cover up their mistakes or their bad decisions.
And the third point I want to mention is journalists that lie to get the attention. Who invent stories, just to become a victim or a hero.
Lastly, Kurdistan is a gossiping nation. You like to talk about people, more than you talk to them, I have noticed. Hearsay is often taken as truth. Which is terrible in this country where shame, ayb, has so much influence. Hearsay is often made up, they are fabricated stories. Lies. I think you all know how dangerous this is.
So journalists in Kurdistan lie. I am sure you, between you, can find other examples. But let me put the question before you: is this a practice that you want to continue? And if so, what will be the result? What happens to the trust your public should have in you? Will people still buy your paper or watch your program? Or will they massively turn to foreign channels and music channels?
Now, I hope I have given you food for thought and food for debate.
And remember. I am only the messenger. Do not shoot me for that. I am asking you to debate about the matters that I have put on the table. Not to swear at me, for putting them there. I am provoking you to talk, to discuss. I am trying to lead you by the hand, from the hill tops into the valley. Will you follow me, please..?
Labels:
Cultural Cafe,
debate,
journalism,
Kurdistan,
media,
Sulaymaniya
Saturday, October 1, 2011
Jewish heritage lost in Al Qosh
The roof has caved in, as have parts of the walls. Stones are the most prominent feature here at the end of Al Qosh oldest quarters. Yet inside is the tomb of what was for ages a worshipped prophet, the Jewish prophet Nahum, who is a Saint for some of the Eastern Christians.
The place is Al Qosh, a Christian village some 50 km from Mosul, in a region that is now under Kurdish rule, although it is officially not part of the Kurdistan Region of Iraq. The time is September 2011, eight years after Saddams rule ended - an important moment in time for Al Qosh, as it was isolated under the former Iraqi ruler because of the large number of communists living in the village.The isolation is probably the reason why on the one hand there are still so many old buildings, and on the other why so little has been done to save them from the destructive hand of time.
Walking through Al Qosh one is confronted with much older history. The town goes back to 800 BC, and has been the domain of Christians for many centuries. It has seen much in its time. Fights, wars, the demise of the Assyrian Kingdom. For one: Nahum was a descendent of Jews forcedly brought to what now is Iraq, by the Assyrians in the 8th and 9th century BC. He preached in the area between 726-697 BC, and was buried in Al Qosh.
It is hard to imagine that this ruin before 1948 was the centre of worship for Jews from all over Iraq, and that the caved in walls around it were part of the synagogue build around it.After most of the Jews left Iraq in the forties and fifties of the last century, it became more and more derelict. While old churches and cloisters in Al Qosh were repaired and looked after, this Jewish place of worship slowly fell apart.
When you climb over the heaps of old stones that once made the walls and roof, you will still find the grave inside. It seems someone is still caring, as when I saw it it was covered, and protected by metal gates around it.
The inhabitants of Al Qosh know its there, but do not seem to realise how special the place is - they call Nahum the brother of Rachel. History tells me he was the prophet who wrote the Book of Nahum (one of the minor books of the Bible) and who predicted the downfall of the Assyrian Kingdom and its capital Nineveh.
Since most of the Jews left Iraq, most of the traces of their century long presence have gone too. Synagoges became mosques or were just torn down to be replaced by houses. Jewish quarters still exist in name, but many of the original buildings have gone. This makes the pile of stones in Al Qosh even more special.
Wikipedia tells me that ,,When all Jews were compelled to flee Alqosh in 1948, the iron keys to the tomb were handed to a Chaldean man by the name of Sami Jajouhana. Few Jews visit the historic site, yet Jajouhana continues to keep the promise he made with his Jewish friends, and looks after the tomb. A team of US/UK construction engineers, led by Huw Thomas, is currently planning ways to save the building and the tomb.Money has been allocated for proposed renovation in 2008.''
What came of those plans? The plaque in the wall near the grave seems news, the wire enclosement around the grave too, but otherwise the place is a mess.
I visited Cordoba recently, and the only synagogue in the town that survived the Spanish Inquisition. Very well preserved, as was the Jewish Museum across the road. Seeing that the Jews are very much part of the past of Iraq, could something like not be done in Al Qosh?
Of course, in Cordoba Israel was behind the reconstruction work. For Iraq, that would seem problematic. Still, there is talk of good relations between the ruling Barzani family in Iraqi Kurdistan and Israel. The village of Barzan, the home of the Barzani tribe, is know to also have been the home of many Jews before 1948.
Iraq should start to realise that national heritage is part of the history of its people. And that a country without a history, cannot survive. Next to building roads and buildings, the heritage should be preserved.
And the simple fact is, that the Jewish heritage in Iraq is part of that national heritage.
The place is Al Qosh, a Christian village some 50 km from Mosul, in a region that is now under Kurdish rule, although it is officially not part of the Kurdistan Region of Iraq. The time is September 2011, eight years after Saddams rule ended - an important moment in time for Al Qosh, as it was isolated under the former Iraqi ruler because of the large number of communists living in the village.The isolation is probably the reason why on the one hand there are still so many old buildings, and on the other why so little has been done to save them from the destructive hand of time.
Walking through Al Qosh one is confronted with much older history. The town goes back to 800 BC, and has been the domain of Christians for many centuries. It has seen much in its time. Fights, wars, the demise of the Assyrian Kingdom. For one: Nahum was a descendent of Jews forcedly brought to what now is Iraq, by the Assyrians in the 8th and 9th century BC. He preached in the area between 726-697 BC, and was buried in Al Qosh.
It is hard to imagine that this ruin before 1948 was the centre of worship for Jews from all over Iraq, and that the caved in walls around it were part of the synagogue build around it.After most of the Jews left Iraq in the forties and fifties of the last century, it became more and more derelict. While old churches and cloisters in Al Qosh were repaired and looked after, this Jewish place of worship slowly fell apart.
When you climb over the heaps of old stones that once made the walls and roof, you will still find the grave inside. It seems someone is still caring, as when I saw it it was covered, and protected by metal gates around it.
The inhabitants of Al Qosh know its there, but do not seem to realise how special the place is - they call Nahum the brother of Rachel. History tells me he was the prophet who wrote the Book of Nahum (one of the minor books of the Bible) and who predicted the downfall of the Assyrian Kingdom and its capital Nineveh.
Since most of the Jews left Iraq, most of the traces of their century long presence have gone too. Synagoges became mosques or were just torn down to be replaced by houses. Jewish quarters still exist in name, but many of the original buildings have gone. This makes the pile of stones in Al Qosh even more special.
Wikipedia tells me that ,,When all Jews were compelled to flee Alqosh in 1948, the iron keys to the tomb were handed to a Chaldean man by the name of Sami Jajouhana. Few Jews visit the historic site, yet Jajouhana continues to keep the promise he made with his Jewish friends, and looks after the tomb. A team of US/UK construction engineers, led by Huw Thomas, is currently planning ways to save the building and the tomb.Money has been allocated for proposed renovation in 2008.''
What came of those plans? The plaque in the wall near the grave seems news, the wire enclosement around the grave too, but otherwise the place is a mess.
I visited Cordoba recently, and the only synagogue in the town that survived the Spanish Inquisition. Very well preserved, as was the Jewish Museum across the road. Seeing that the Jews are very much part of the past of Iraq, could something like not be done in Al Qosh?
Of course, in Cordoba Israel was behind the reconstruction work. For Iraq, that would seem problematic. Still, there is talk of good relations between the ruling Barzani family in Iraqi Kurdistan and Israel. The village of Barzan, the home of the Barzani tribe, is know to also have been the home of many Jews before 1948.
Iraq should start to realise that national heritage is part of the history of its people. And that a country without a history, cannot survive. Next to building roads and buildings, the heritage should be preserved.
And the simple fact is, that the Jewish heritage in Iraq is part of that national heritage.
Friday, September 23, 2011
Schelden doet geen zeer, praten moet
Een Kamerlid dat de leider van een partij laat zien hoe je de stekker eruit trekt, zoals dat tijdens de Algemene Beschouwingen in Nederland gebeurde - dat kan je je in Irak niet echt voorstellen. Discussieren en dan als goede vrienden uiteen gaan - hier zie je dat nauwelijks. Wie niet met me is, is tegen me.
Dat ik vrienden heb in de verschillende partijen - dat vinden veel Koerden moeilijk te begrijpen. Ze willen me graag in een kamp plaatsen, in dat van de KDP vanwege invloedrijke KDP-vrienden, in dat van de PUK omdat ik ook daar goede vrienden op hoge plaatsen heb, of bij Goran omdat ik 'je' kan zeggen tegen enkele van hun politici. Maar dat ik door die vriendschappen in geen enkel kamp thuishoor, dat is moeilijk te slikken.
Hier worden vriendschappen opgezegd als iemand van mening en van partij verandert. Hier lees je de krant van je eigen partij of beweging, dat je in een andere misschien beter geinformeerd wordt speelt geen rol.
Discussies zijn moeilijk op gang te brengen. Ik merk dat bij de website die mijn organisatie heeft opgezet (www.KirkukNow.com), waar nauwelijks reacties binnenkomen. Als ik voor mijn krant Trouw schrijf roept dat soms vele tientallen reacties op, bij de Koerdische media hoor ik vrijwel van niemand iets terug (behalve: 'goed stuk, je hebt gelijk').
Deze weblog heeft een reactiefunctie, die slechts door een enkeling gevonden wordt. En veel van degenen die er gebruik van maken, doen dat anoniem. Ik plaats geen anonieme reacties: wie kritiek heeft moet daar voor uitkomen, en zich niet achter verschuilen achter het woordje 'anoniem'.
Bovendien zijn de reacties die ik van Koerden in Nederland krijg, soms van een niveau dat je niet verwacht van mensen die in onze maatschappij meedoen. Dat is schelden, of verbaal slaan - van discussie of het uitwisselen van meningen is geen sprake.
Wat moet ik hier bijvoorbeeld mee:
,,Hou aub uw ubermensch logica voor uzelf Mevrouw de Moraal ridder! Mevrouw je hebt Saddam tijd niet meegemaakt, hoe Koerden in hun eigen gebied werden vernederd laat staan in Baghdad, waar je geen huis mocht bezitten, heel veel universiteiten waren verboden voor Koerden, en alle staatsscholarships waren voor Arabische soenieten. en dan nog de dagelijkse pesterijen van Arabieren, en Koerdische vrouewn op klare lichte dag aanranden. (Nee dat heeft u allemaal niet meegemaakt)
Daarnaast, als het niet die maatregelen waren dan had je nu, niet daar zo vrij kunnen lopen daar. Als je onderdeel bent van een Plan om de Soenitiesche Arabieren te steunen voor wat reden dan ook is prima, maar ga ons niet de les lezen. Want in Nederland gebeurt aan discriminatie en psychische mishandeling van buitenlanders gaat veel verder dan in Koerdistan !!!
Nadat jullie de helft van de wereld hebben geplunderd, en enorme geld gemaakt aan slavernij en opium, moet je nu niet komen aankakken met je valse clavnistische ethiek. en blijf plukken en verdienen aan de KRG. Ga in Bagdad wonen of in Najaf, wat doe je nog in Koerdistan ?''
Dit was een reactie op mijn blog over de manier waarop Arabieren in Koerdistan worden behandeld. Ik doe mijn journalistieke plicht: ik stel vast en bericht. Ik wil best discussieren, maar hoe discussieer je met iemand die je uitscheldt?
Zoals deze anonieme reageerder:
,,Ik wil graag weten waar al deze iraakse christenen zijn die asiel hebben gekregen in het Westen. Meer moslims dan iraakse christenen hebben asiel gekregen. Honderdduizenden Assyrische christenen zitten in Syrie waar ze niet mogen werken. Als het geld op is moeten de vrouwen zich prostitueren om eten voor hun kinderen op de tafel te zetten. En nog iets gehoord van de christenen die uit Zweden gedeporteerd zijn? Nee, te druk zeker om even te checken. Ik proef in vele artikelen een soort vijandigheid tegen de iraakse christenen die ik niet helemaal begrijp. Wat hebben ze een nederlandse vrouw,een vreemde in hun land misdaan dat ze worden afgeschilderd alsof ze het makkelijker hebben dan de moslims daar. Denkt deze zogenaamde journaliste echt dat de christenen daar niets te vrezen hebben van de Koerden? Hoeveel christenen hebben die al niet vermoord, land illegaal onteigend en hun vrouwen en meisjes ontvoerd, verkracht en vermoord. Ik vertrouw de bedoelingen van Judith Neurink niet, probeert ze iraakse christenen te beschadigen? Waarom nooit een objectief artikel over de christenen in Irak?''
Iemand die feitelijke onjuistheden opdist, omdat ik probeer te vertellen dat christenen in Irak niet slechter worden behandeld dan anderen - in dit land zijn heel veel slachtoffers, onder wie christenen. Overigens kwam deze reactie op een blog over het lot van Irakezen die door Nederland teruggestuurd waren naar Bagdad, waar ze niet veilig waren.
Tenslotte wil ik u deze niet onthouden:
,slechtste recensie ooit gezien alles wat hier staat is niet waar ten eerste had de puk niet in de center van slemani een feest omdat de normale mens daar zat te protsesteren en wat mij betreft deze regering moet weg en barzani moet oprotten en nu ik steun de mensen die in het centrum tegen corruptie demonstreren als u als nederlander daar bent geweest hebben ze u zeker omgekocht om zo een recensie te schrijven en dit is vrije journalistiek? al die kinderen en mensen zijn om kleine dingen vermoord en u schrijft zo een recensie u bent heel erg corrupt.''
Schelden doet geen zeer, zeggen we in Nederland. Maar je bereikt er ook niets mee. Kom op, wees moedig, schrijf onder naam. Dan kunnen we praten, informatie uitwisselen, mensen helpen iets te leren...
Dat ik vrienden heb in de verschillende partijen - dat vinden veel Koerden moeilijk te begrijpen. Ze willen me graag in een kamp plaatsen, in dat van de KDP vanwege invloedrijke KDP-vrienden, in dat van de PUK omdat ik ook daar goede vrienden op hoge plaatsen heb, of bij Goran omdat ik 'je' kan zeggen tegen enkele van hun politici. Maar dat ik door die vriendschappen in geen enkel kamp thuishoor, dat is moeilijk te slikken.
Hier worden vriendschappen opgezegd als iemand van mening en van partij verandert. Hier lees je de krant van je eigen partij of beweging, dat je in een andere misschien beter geinformeerd wordt speelt geen rol.
Discussies zijn moeilijk op gang te brengen. Ik merk dat bij de website die mijn organisatie heeft opgezet (www.KirkukNow.com), waar nauwelijks reacties binnenkomen. Als ik voor mijn krant Trouw schrijf roept dat soms vele tientallen reacties op, bij de Koerdische media hoor ik vrijwel van niemand iets terug (behalve: 'goed stuk, je hebt gelijk').
Deze weblog heeft een reactiefunctie, die slechts door een enkeling gevonden wordt. En veel van degenen die er gebruik van maken, doen dat anoniem. Ik plaats geen anonieme reacties: wie kritiek heeft moet daar voor uitkomen, en zich niet achter verschuilen achter het woordje 'anoniem'.
Bovendien zijn de reacties die ik van Koerden in Nederland krijg, soms van een niveau dat je niet verwacht van mensen die in onze maatschappij meedoen. Dat is schelden, of verbaal slaan - van discussie of het uitwisselen van meningen is geen sprake.
Wat moet ik hier bijvoorbeeld mee:
,,Hou aub uw ubermensch logica voor uzelf Mevrouw de Moraal ridder! Mevrouw je hebt Saddam tijd niet meegemaakt, hoe Koerden in hun eigen gebied werden vernederd laat staan in Baghdad, waar je geen huis mocht bezitten, heel veel universiteiten waren verboden voor Koerden, en alle staatsscholarships waren voor Arabische soenieten. en dan nog de dagelijkse pesterijen van Arabieren, en Koerdische vrouewn op klare lichte dag aanranden. (Nee dat heeft u allemaal niet meegemaakt)
Daarnaast, als het niet die maatregelen waren dan had je nu, niet daar zo vrij kunnen lopen daar. Als je onderdeel bent van een Plan om de Soenitiesche Arabieren te steunen voor wat reden dan ook is prima, maar ga ons niet de les lezen. Want in Nederland gebeurt aan discriminatie en psychische mishandeling van buitenlanders gaat veel verder dan in Koerdistan !!!
Nadat jullie de helft van de wereld hebben geplunderd, en enorme geld gemaakt aan slavernij en opium, moet je nu niet komen aankakken met je valse clavnistische ethiek. en blijf plukken en verdienen aan de KRG. Ga in Bagdad wonen of in Najaf, wat doe je nog in Koerdistan ?''
Dit was een reactie op mijn blog over de manier waarop Arabieren in Koerdistan worden behandeld. Ik doe mijn journalistieke plicht: ik stel vast en bericht. Ik wil best discussieren, maar hoe discussieer je met iemand die je uitscheldt?
Zoals deze anonieme reageerder:
,,Ik wil graag weten waar al deze iraakse christenen zijn die asiel hebben gekregen in het Westen. Meer moslims dan iraakse christenen hebben asiel gekregen. Honderdduizenden Assyrische christenen zitten in Syrie waar ze niet mogen werken. Als het geld op is moeten de vrouwen zich prostitueren om eten voor hun kinderen op de tafel te zetten. En nog iets gehoord van de christenen die uit Zweden gedeporteerd zijn? Nee, te druk zeker om even te checken. Ik proef in vele artikelen een soort vijandigheid tegen de iraakse christenen die ik niet helemaal begrijp. Wat hebben ze een nederlandse vrouw,een vreemde in hun land misdaan dat ze worden afgeschilderd alsof ze het makkelijker hebben dan de moslims daar. Denkt deze zogenaamde journaliste echt dat de christenen daar niets te vrezen hebben van de Koerden? Hoeveel christenen hebben die al niet vermoord, land illegaal onteigend en hun vrouwen en meisjes ontvoerd, verkracht en vermoord. Ik vertrouw de bedoelingen van Judith Neurink niet, probeert ze iraakse christenen te beschadigen? Waarom nooit een objectief artikel over de christenen in Irak?''
Iemand die feitelijke onjuistheden opdist, omdat ik probeer te vertellen dat christenen in Irak niet slechter worden behandeld dan anderen - in dit land zijn heel veel slachtoffers, onder wie christenen. Overigens kwam deze reactie op een blog over het lot van Irakezen die door Nederland teruggestuurd waren naar Bagdad, waar ze niet veilig waren.
Tenslotte wil ik u deze niet onthouden:
,slechtste recensie ooit gezien alles wat hier staat is niet waar ten eerste had de puk niet in de center van slemani een feest omdat de normale mens daar zat te protsesteren en wat mij betreft deze regering moet weg en barzani moet oprotten en nu ik steun de mensen die in het centrum tegen corruptie demonstreren als u als nederlander daar bent geweest hebben ze u zeker omgekocht om zo een recensie te schrijven en dit is vrije journalistiek? al die kinderen en mensen zijn om kleine dingen vermoord en u schrijft zo een recensie u bent heel erg corrupt.''
Schelden doet geen zeer, zeggen we in Nederland. Maar je bereikt er ook niets mee. Kom op, wees moedig, schrijf onder naam. Dan kunnen we praten, informatie uitwisselen, mensen helpen iets te leren...
Wednesday, September 14, 2011
Na twintig jaar zonder Saddam is de haat niet weg
Tien jaar na 9/11 - voor Iraaks Koerdistan is die dag vrij ongemerkt voorbij gegaan. De wereld is hier ver weg. Koerden zijn bezig met hun eigen wereldje - zoals ze dat jaren hebben gedaan toen behalve de hoge bergen ook de dictators en politici hen isoleerden van de rest van de wereld. Jaren van isolatie zijn niet zomaar weg te werken.
Een van de gevolgen is te zien in de houding van de Iraakse Koerden jegens iedereen die uit de Arabische wereld komt. Kom je uit Europa of de VS, dan krijg je bij aankomst op het vliegveld een visum voor tien dagen. Zonder mankeren of het overleggen van een uitnodiging. Kom je uit de rest van de wereld, dan moet je tevoren een visum aanvragen. En dat geldt ook voor mensen uit de Arabische buurlanden.
De weerzin tegen Arabieren zit er na twintig jaar zonder Saddam nog steeds in, en lang niet altijd ondergronds. Om even bij die visa te blijven: als je een visum voor Irak hebt aangevraagd bij een Iraakse ambassade in het buitenland, dan krijg je bij binnenkomst in Erbil toch een tiendaags Koerdisch stempel. Reis je dan door naar Bagdad en blijf je daar langer dan die tien dagen, dan mag je op het vliegveld van Erbil bij vertrek een leuke boete betalen. Maar je had toch een visum voor Irak? Ja, eentje voor Arabisch Irak, je Koerdische visum is verlopen.
Dat is wat wij westerlingen ervan merken, maar de gevolgen zijn ook op allerlei andere niveaus merkbaar. Arabische Irakezen kunnen niet zomaar Koerdistan binnen. Bij het checkpoint van Erbil is een speciaal loket waar ze zich moeten melden. Dat betekent soms uren in de zon staan wachten, zonder dat er waterverkopers zijn, bijvoorbeeld.Vriendelijkheid is er ook al ver te zoeken, heb ik gehoord. En als je niet iemand hebt in Erbil die garant voor je staat, kom je er simpelweg niet in. Is Erbil dan geen onderdeel van Irak? Je zou zeggen van wel, het is immers de hoofdstad van Koerdistan, en dat is onderdeel van Irak...
Een van mijn Arabische medewerkers moet regelmatig de stad binnen vanuit zijn huidige woonplaats Sulaymaniya. Hij heeft een pasje van ons mediacentrum, maar geen verblijfsvergunning. Wel een gewone Iraakse identiteitskaart, maar die accepteren ze niet. Dus is het iedere keer bal als hij dat checkpoint moet passeren. Soms wordt hij simpelweg geweigerd, ondanks een brief van het IMCK dat we garant voor hem staan.
Daarom proberen we in Sulaymaniya een verblijfsvergunning voor hem te krijgen - hij woont en werkt hier nu immers. En opeens krijgen we te horen dat het mediacentrum niet voldoende informatie heeft verstrekt aan de veiligheidspolitie - terwijl dat allemaal perfect in orde was tot we met de aanvraag voor die verblijfsvergunning aankwamen. Een ons afblaffende functionaris wil vanalles weten over de interne organisatie van het mediacentrum en over de medewerkers - informatie waar hij geen recht op heeft. Als we hem niet antwoorden kunnen we fluiten naar die verblijfsvergunning voor onze Arabische medewerker, is de boodschap.
Officieel wordt er steeds gezegd dat het te maken heeft met het voorkomen van aanslagen. De veiligheidsdienst wil weten wie waar is, zodat geen Arabier de kans krijgt zichzelf of zijn bomauto ergens in de Koerdische regio op te blazen. Maar die verklaring gaat mank als je andere verhalen hoort.
Een Arabische Irakees die in Iraaks Koerdistan een huis wil kopen, heeft ook daarvoor iemand nodig die zich garant voor hem verklaart. En hij komt terecht in bureaucratische netwerken voor allerlei vergunningen waar de een na de ander betaald wil worden waar de Koerden simpelweg langs kunnen lopen.
Irak is een federale staat, met Koerdistan als een staat binnen die federatie. Maar de Koerden accepteren die status niet; alles wat uit Bagdad komt aan regelgeving wordt in Koerdistan niet nageleefd - tenzij het in het voordeel van de Koerden is. Want het jaarlijkse percentage van de Iraakse begroting wordt in Erbil natuurlijk niet versmaad.
In de Iraakse grondwet staat dat iedere Irakees het recht heeft zich overal in het land te vestigen, en overal eigendommen te verwerven. Maar voor Arabische Irakezen wordt dat in Iraaks Koerdistan wel erg moeilijk gemaakt.
Het is inmiddels twintig jaar nadat Saddam in 1991 uit de Koerdische regio werd verjaagd. Sinds hij ook de rest van Irak in 2003 kwijtraakte, is Koerdistan van een semi-autonome regio een echte staat geworden binnen Irak. De Iraakse president is een Koerd, de Iraakse minister van buitenlandse zaken idem dito. Koerdistan geldt als de poort naar de rest van Irak, maar ook als de veilige haven voor Irakezen uit onrustige delen van het land. Het wordt tijd dat Koerdische en Iraakse politici gaan werken aan meer dan de gedwongen samenleving waarvan nu sprake is.
Het is tijd voor verzoening, voor bewustwording, voor een einde aan discriminatie. Welke politicus voelt zich aangesproken? Ik zou zo graag de discussie op gang zien komen...
Een van de gevolgen is te zien in de houding van de Iraakse Koerden jegens iedereen die uit de Arabische wereld komt. Kom je uit Europa of de VS, dan krijg je bij aankomst op het vliegveld een visum voor tien dagen. Zonder mankeren of het overleggen van een uitnodiging. Kom je uit de rest van de wereld, dan moet je tevoren een visum aanvragen. En dat geldt ook voor mensen uit de Arabische buurlanden.
De weerzin tegen Arabieren zit er na twintig jaar zonder Saddam nog steeds in, en lang niet altijd ondergronds. Om even bij die visa te blijven: als je een visum voor Irak hebt aangevraagd bij een Iraakse ambassade in het buitenland, dan krijg je bij binnenkomst in Erbil toch een tiendaags Koerdisch stempel. Reis je dan door naar Bagdad en blijf je daar langer dan die tien dagen, dan mag je op het vliegveld van Erbil bij vertrek een leuke boete betalen. Maar je had toch een visum voor Irak? Ja, eentje voor Arabisch Irak, je Koerdische visum is verlopen.
Dat is wat wij westerlingen ervan merken, maar de gevolgen zijn ook op allerlei andere niveaus merkbaar. Arabische Irakezen kunnen niet zomaar Koerdistan binnen. Bij het checkpoint van Erbil is een speciaal loket waar ze zich moeten melden. Dat betekent soms uren in de zon staan wachten, zonder dat er waterverkopers zijn, bijvoorbeeld.Vriendelijkheid is er ook al ver te zoeken, heb ik gehoord. En als je niet iemand hebt in Erbil die garant voor je staat, kom je er simpelweg niet in. Is Erbil dan geen onderdeel van Irak? Je zou zeggen van wel, het is immers de hoofdstad van Koerdistan, en dat is onderdeel van Irak...
Een van mijn Arabische medewerkers moet regelmatig de stad binnen vanuit zijn huidige woonplaats Sulaymaniya. Hij heeft een pasje van ons mediacentrum, maar geen verblijfsvergunning. Wel een gewone Iraakse identiteitskaart, maar die accepteren ze niet. Dus is het iedere keer bal als hij dat checkpoint moet passeren. Soms wordt hij simpelweg geweigerd, ondanks een brief van het IMCK dat we garant voor hem staan.
Daarom proberen we in Sulaymaniya een verblijfsvergunning voor hem te krijgen - hij woont en werkt hier nu immers. En opeens krijgen we te horen dat het mediacentrum niet voldoende informatie heeft verstrekt aan de veiligheidspolitie - terwijl dat allemaal perfect in orde was tot we met de aanvraag voor die verblijfsvergunning aankwamen. Een ons afblaffende functionaris wil vanalles weten over de interne organisatie van het mediacentrum en over de medewerkers - informatie waar hij geen recht op heeft. Als we hem niet antwoorden kunnen we fluiten naar die verblijfsvergunning voor onze Arabische medewerker, is de boodschap.
Officieel wordt er steeds gezegd dat het te maken heeft met het voorkomen van aanslagen. De veiligheidsdienst wil weten wie waar is, zodat geen Arabier de kans krijgt zichzelf of zijn bomauto ergens in de Koerdische regio op te blazen. Maar die verklaring gaat mank als je andere verhalen hoort.
Een Arabische Irakees die in Iraaks Koerdistan een huis wil kopen, heeft ook daarvoor iemand nodig die zich garant voor hem verklaart. En hij komt terecht in bureaucratische netwerken voor allerlei vergunningen waar de een na de ander betaald wil worden waar de Koerden simpelweg langs kunnen lopen.
Irak is een federale staat, met Koerdistan als een staat binnen die federatie. Maar de Koerden accepteren die status niet; alles wat uit Bagdad komt aan regelgeving wordt in Koerdistan niet nageleefd - tenzij het in het voordeel van de Koerden is. Want het jaarlijkse percentage van de Iraakse begroting wordt in Erbil natuurlijk niet versmaad.
In de Iraakse grondwet staat dat iedere Irakees het recht heeft zich overal in het land te vestigen, en overal eigendommen te verwerven. Maar voor Arabische Irakezen wordt dat in Iraaks Koerdistan wel erg moeilijk gemaakt.
Het is inmiddels twintig jaar nadat Saddam in 1991 uit de Koerdische regio werd verjaagd. Sinds hij ook de rest van Irak in 2003 kwijtraakte, is Koerdistan van een semi-autonome regio een echte staat geworden binnen Irak. De Iraakse president is een Koerd, de Iraakse minister van buitenlandse zaken idem dito. Koerdistan geldt als de poort naar de rest van Irak, maar ook als de veilige haven voor Irakezen uit onrustige delen van het land. Het wordt tijd dat Koerdische en Iraakse politici gaan werken aan meer dan de gedwongen samenleving waarvan nu sprake is.
Het is tijd voor verzoening, voor bewustwording, voor een einde aan discriminatie. Welke politicus voelt zich aangesproken? Ik zou zo graag de discussie op gang zien komen...
Labels:
Arabisch,
discriminatie,
Irak,
Koerdistan,
Saddam
Subscribe to:
Posts (Atom)