photo: Eddy van Wessel

Translate

Tuesday, April 26, 2011

Dutch Language in Iraq

One of the students of IMCK's post graduate in journalism, Media bo Khalk, wrote about the absence of translators in Baghdad, and the request for learning the Dutch language in Iraqi Kurdistan.

by Ahmed Mohammad

The Nihad Center for Certified Legal Translation is the first registered and recognized centre in Iraq for translations, posting in the front glass many signs indicating to the languages ​​for which the Centre can provide its services. One of them is the Dutch language.

,,We translate from the Dutch language into Arabic and vice versa, but this translation is not subject to ratification by the Iraqi Translators Association", says one of the employees of Nihad. According to her the Association is not giving a license to the respective translator "because it doesn’t have the ability to test the translator". And without this license, the translator can’t work officially in Iraq.

At the same time, she adds, people are rarely visiting the centre to learn the Dutch language or to ask for translation from or into Dutch, or to make correspondence or seek for seats in the Dutch universities to complete their study.

Zainab Al-Saadi, the Administration Director in The Iraqi Translators Association in Baghdad explains: ,,The Association has one licensed Dutch Translator only, but he is outside the country for the moment, where he works as a translator at the Iraqi Embassy in The Hague", noting that he returns to Iraq every two years.

Nazim Sheikhan, in his 40s, lived seventeen years of his life in the Netherlands, and spent eight years teaching the Dutch language to the non-Dutch individuals, mentions that "there is no license to work as a translator in the Kurdistan Region." This is due to the absence of an Association for translators in Kurdistan Region, but meanwhile "a group of University Professors and Translators think to establish an Association for the translators in Kurdistan." This group has no relationship with the Translators Association in Baghdad.

Sheikhan returned to Iraq a year ago, and he works now as a sworn translator for the Ministry of Justice of the Kurdistan Regional Government - Iraq. His expertise lies in translating Arabic, Kurdish, and Dutch languages, and he teaches Dutch at the World Languages Institution ​​in Erbil, the capital of Kurdistan Region in the north of Iraq.


visit of a Dutch delegation to Media bo Khalk

And he explains that "most of the demands for learning Dutch by the students is for the reunification" as the laws in the Netherlands impose learning the Dutch language upon the applicants who request admission to join their spouses, parents or family reunion. ,,One of the students attends to learn the language is from Kirkuk City" (93km south to Erbil City), because she is expected to marry a person who lives in the Netherlands.''

He says that the curriculum adopted by the students contains information about the Netherlands, and is the adopted the Dutch Ministry of Justice, as are the examinations needed. A problem is though that those who wish to do such exams or request for visas have to go to one of the neighboring countries of Iraq, because the Embassy in Baghdad doesn’t provide such services.

Mohammed Khidhir, 27 years, from Hawija City (55km from Kirkuk City) cites a different reason for wanting to learn Dutch. He is a trainee journalist in the Independent Media Center in Kurdistan (IMCK), which is related to the Dutch Press Now Organization. He worked as an interpreter for Dutch journalists. ,,I used to deal with them in English, and now I wish to communicate with them in their own language", and he also wishes to visit the Netherlands.

Khidhir prefers to use the Internet more than books and pamphlets in learning the language, and that is because he ,,learns translation and he is not an academic student". He uses websites like livemocha.com and the translation services at Google's famous website "for translating texts and articles". He intends to buy DVDs as well to learn the language.

It is worth mentioning that there isn't any special department or branch to teach the Dutch language or its literatures at any recognized college or university by the Ministry of Higher Education in Iraq.

(This story was first published in the Media bo Khalk paper 'People')

Friday, April 15, 2011

De vijand van mijn vijand is mijn vriend

Mannen op straat op de knieen in gebed - het is een beeld dat bij de demonstraties hoort die het Midden-Oosten in hun greep houden. En ook in Sulaymaniya, de intellectuele hoofdstad van Iraaks Koerdistan wordt er vrijdags op het Saray Plein (of Azadi Plein, vrijheidsplein, zoals de betogers het noemen) in de openlucht gebeden.

Dat vervult steeds meer mensen met zorg. De dagelijkse demonstraties gaan inmiddels bijna de derde maand in. Wat begon als protest van jongeren tegen werkloosheid, nepotisme, clientalisme en corruptie is allang niet meer in handen van de jeugd. De Veranderingspartij Gorran nam de organisatie al snel over, samen met de twee belangrijkste islamitische partijen in Koerdistan. En steeds duidelijker hebben die laatsten het heft in handen.

In feite is hier een tijdelijk genotshuwelijk aan de gang, een soort misiar van de soennieten of sighe van de shiieten. Het vooruitstrevende Gorran gebruikt de islamitische partijen om meer druk op de regering te kunnen uitoefenen. Geen onbekend verschijnsel in de regio, waar bijvoorbeeld in Libanon de omstreden christelijke leider Aoun een verbond met de shiietische Hezbollah is aangegaan om meer macht te kunnen krijgen. Allemaal vanuit de overtuiging dat 'de vijand van mijn vijand mijn vriend is'.

Maar zonder gevaar zijn dit soort tijdelijke verbintenissen niet. Zeker als je doel zo omstreden is als dat van de protestbeweging in Iraaks Koerdistan. Terwijl 67 procent van de Koerden de twee grootste partijen KDP en PUK heeft gesteund tijdens de verkiezingen van 2009, en meer dan de helft voor Massoud Barzani koos als president, eist nu een minderheidsgroep (goed voor in het beste geval 43 procent van de parlementszetels) dat alle democratische beslissingen teniet worden gedaan en de president en de regering opstappen.

Democratie moet je leren, en natuurlijk is het systeem in Iraaks Koerdistan niet perfect. Een deel van die stemmen is immers gekocht met banen, geld, auto's, huizen... Maar in een democratie bestrijd je dat met de middelen die de rechtstaat ter beschikking staan.
Saray Plein in Sulaymaniya
Bovendien lijkt een groot aantal mensen te lijden aan geheugenverlies. In de jaren negentig, tijdens de burgeroorlog in Koerdistan, hadden juist de intellectuelen te vrezen van islamitische groepen die hen bedreigden en zelfs vermoordden. Veel van de Koerdische intellectuelen in Europa zijn daarvoor gevlucht. Waarna ze nu wetens en wetens met de vroegere vijand samenwerken, terwijl sommige meer radicale stemmen onder de imams ook nu intellectuelen onder vuur nemen - weliswaar met woorden, maar wel zodanig dat ze hele groepen gelovigen tegen hen opzetten.

Hoe gevaarlijk is de misiar van het Saray Plein? 'Ach', zeggen sommige vrienden als ik ze erop wijs, 'heel veel van die jongeren weten niet eens hoe ze moeten bidden. Voor hen is het een vorm van protest'. Ze kopieren wat ze op de TV zien gebeuren in Egypte. Maar Iraaks Koerdistan is geen Egypte. Het is geen land met een dictatuur, het is een jonge democratie die juist probeert op te staan na jaren van dictatuur. Waar weliswaar nog veel gedaan moet worden, maar dat moeten de gekozen politici doen.

En die vergaderen, proberen nieuwe coalities te maken, beloven veranderingen, stellen vervroegde verkiezingen voor. Maar voor de organisatoren van het Saray Plein is niets genoeg, ze blijven bij hun eisen: aftreden. Daarmee heeft het alles van een strijd om de macht, in plaats van een roep om meer democratie.

Friday, April 8, 2011

Irak is veilig, maar voor wie?

Hoe veilig is Irak? Niet veilig genoeg voor Nederlanders, die volgens het reisadvies van BuZa alleen noodzakelijke reizen mogen maken, maar wel veilig genoeg voor afgewezen Iraakse vluchtelingen uit Nederland. Het lijkt een vreemde tegenstelling.

Helemaal als je weet dat ik al drie jaar in Iraaks Koerdistan woon, zonder me ooit onveilig te voelen, en bezoekjes naar Bagdad pas weer voorzichtig overweeg sinds het de laatste maanden weer rustiger is geworden. En het vliegtuig met Irakezen vloog naar Bagdad.

De tegenstelling wordt nog groter als je kijkt naar de open armen waarmee christenen in Europa zijn ontvangen, na de aanslag op de kerk in Bagdad van vorig jaar. Is Irak dan onveiliger voor de christenen dan voor andere Irakezen? Daarover zijn de meningen verdeeld. Er zijn christenen in een buiten Irak, en dan met name de Assyriers, die dat beweren. Maar er zijn zeker evenveel mensen die dat tegengespreken.

Argumenten helpen vaak weinig in dit soort emotionele discussies, maar toch een poging. Het is een feit dat Al Qaida, of eigenlijk de daaraan gelieerde Islamitische Staat in Irak, het op de christenen heeft gemunt. Aanvallen en aanslagen op kerken, burgers die thuis worden aangevallen en vermoord. Daar staat tegenover dat soennieten en shiieten jarenlang elkaars moskeeen veroverden, elkaars wijken zuiverden, mensen bij controleposten oppakten en vermoorden alleen omdat ze een shiietisch of soennitisch klinkende naam hadden. En net als christenen werden leden van de andere geloofdgroepen ontvoerd - voor de mafia daarachter telde niet het geloof, alleen het geld.

Nu het rustiger is in Bagdad worden mensen nog steeds ontvoerd en vermoord. Ontvoerd voor het geld, vermoord omdat hun vijanden met ze willen afrekenen. Ik ken een verhaal over een hele familie die onlangs in hun auto onder vuur werd genomen, omdat de vader generaal was in Saddams leger en iemand besloten had dat hij daarvoor alsnog moest boeten. Of het soennieten of shiieten waren vertelt het verhaal niet, maar dat doet er ook niet echt toe.

Als je alleen over het geweld tegen christenen bericht, dan lijkt het al gauw alsof zij alleen het doelwit zijn. Dat is bijvoorbeeld het probleem dat ik heb met het 'persagentschap' Aina, een Assyrische groepering die nieuws over aanslagen op christenen in het Midden-Oosten de wereld instuurt. Die bijdraagt aan de angst onder Iraakse christenen in en buiten Irak met berichten over zuiveringen van christenen. Wie in hedendaags Bagdad rondloopt, ziet in de wijken nog de gevolgen van de zuiveringen die er de afgelopen jaren geweest zijn tussen soennieten en shiieten; gemengde wijken bestaan bijna niet meer.

Vorige week vierden Assyriers in Duhok nieuwjaar, hun Akido, genoemd naar hun God van de lente, zo is me verteld. Massaal waren de families naar Duhok gestroomd, ik schatte hun aantal minder dan de 20.000 die de organisatoren verwachtten, maar toch altijd nog op rond de 6000. Naast pleidooien om dat Assyrische nieuwjaar tot een nationale vrije dag te bombarderen (net als met het Koerdische was gebeurd) was er de roep om een eigen, christelijke provincie.

De Nineveh vlakte, zeg maar tussen Mosul en Duhok, zou die status moeten krijgen. Het gebied dat buiten de Koerdische regio ligt, heeft al veel vluchtelingen uit de rest van Irak, maar ontbeert de veiligheid waar men naar snakt. De Koerdische peshmerga die in delen al actief is doet te weinig en het Iraakse leger laat zich nauwelijks zien of werkt samen met radicale moslims die het op de christenen gemunt hebben.

Het pleidooi voor die eigen provincie heeft de weerzin van de radicale groepen, die vooral in en vanuit Mosul opereren, tegen christenen echter alleen maar vergroot. En hoewel Koerdische politici er in eerste instantie wel oren naar hadden omdat het gebied onder de bescherming van KRG zou vallen, is het enthousiasme niet meer zo groot sinds men zich realiseerde dat er dan nog wel meer kandidaten zullen opstaan voor zo'n eigen stukje van de taart. Van de shiieten in het zuiden tot de Turkmenen binnen eigen Koerdisch gebied.

Veiligheid, dat is waar het allemaal over gaat. Maar deels ook niet. Want er zit ook een economische kant aan het verhaal. Christenen waren in Bagdad deel van de structuur van de samenleving, en daarmee van de economie. Ze hadden werk en inkomen. Degenen die naar de Koerdische regio vluchtten vonden daar wel veiligheid, maar geen economische zekerheid. Werk vinden bleek moeilijk; de goede banen zijn voor partijleden en hun familieleden en vrienden. Ik ben op bezoek geweest in mooie, nieuwe dorpen waar de gevluchte Bagdadi's zich geen raad wisten van verveling, maar vooral ook door het gebrek aan betaalde banen.

Christelijke jongeren marcheren in Duhok
Het geweld heeft ook een economische kant. Gebrek aan werk, armoede in de gezinnen en uitzichtloosheid hebben veel jongeren in de armen van milities en mafiagroepen gedreven. Met het aantrekken van de economie, het openen van winkels en bedrijven en het beschikbaar komen van werk, zal die situatie langzaam verbeteren. Al zal er een groep blijven die liever snel geld verdient met ontvoeringen en afpersing - en daar zal pas een einde aan komen als leden van politie en leger zich niet meer laten omkopen.

In deze situatie beslist Nederland dat Irak veilig genoeg is om gevluchte Irakezen terug te sturen. Om mensen die vertrokken omdat ze zich onveilig voelden, of zich economisch niet konden redden omdat het geweld hun de baan kostte of het onmogelijk maakte een inkomen te verwerven, terug te sturen naar een fragiele situatie waarin nog steeds van alles kan gebeuren - hoe humaan is dat? Zelfs al zijn er twijfels aan hun vluchtverhaal, moet je dan mensen terugsturen naar zo'n situatie, als je die voor de eigen landgenoten als te gevaarlijk inschat? Zijn dit echt appels en citroenen, of kan je dit wel degelijk vergelijken?

Friday, April 1, 2011

The market has stopped

The protests in Sulaymaniya are still going on. The daily gathering at Saray Square near the bazar of Sulaymaniya has grave consequences for the shops and the market. Khaled Sulaiman wrote this opinion piece about the problems for Awene.

by Khaled Sulaiman
I asked a young man in downtown Kalar, who is working in real estate aspect, if the demonstrations in Sulaimani affected his business? In response: “The market has nearly stopped; instead of buying and selling we are talking about politics.”

I asked another man, who is working in the Rizgary cattle market and is making his living in that way: “How many animals have you bought and sold during the Nowroz feast?" He told me that last year before the new year, he bought and sold more than 20 animals including sheep, goat, and bull. ,,But this year the work has stopped as if there were no Nowroz at all.”

These small stories and others which we will mention, raise big questions about the daily life of people and the family economy on the one hand, and the effects of the demonstrations on the small businesses on the other hand.

For these businesses ceremonies, the seasons, and other special moments have its impact on their work. In a place like Sulaymaniya in this month of Nawroz taxi's, restaurants and hotels play an important role in the daily economy. A chat with taxi drivers is enough to tell you that their work during this Nowroz was not only insufficient, but lower than their needs.

On March 23 I opened this subject with a driver. His response showed frustration, since he could not take his children to a picnic during Nowruz. “Dear brother, last year I worked and filled my pockets with money in the two days before Nowroz. Therefore I did not need to work during Nowroz and I took my children to a picnic. But this year I could not get that money and I was obliged to work during the feast. Indeed this year’s work was very bad.”



Many media channels have not mentioned this phenomenon in a good way, as some consider this as an act against the demonstrations. Although these stories are circulating mainly in the circle of small business, the effects of the demonstrations should be mentioned, since capital and investment do not in involve the housing sector. The daily economy is one of the main bases of investment.

Faisal Ali, a Kurdish economist and member of Kurdistan Economic Forum, says that ,,the small businesses play a key role in the country’s economy. They provide good work opportunities in the cities and villages, even in the neighborhoods and the streets, especially for those people who's income is limited.”

On the other hand Faisal Ali inquires that what the KRG, the civil society organizations and the Chamber of Commerce have done to promote this aspect in the Kurdistan region? He brings an example of selling yoghurt in Kurdistan Region which offers many people in the villages work.

According to him that there are many other activities that need promotion. He points out that many giant companies like the Japanese car factory Toyota seek “family business” in making many small tools.

It is said that because Kurdistan does not have giant industrial investment and that the money that has been accumulated is invested in building residential units, the demonstrations have no effect on the Kurdistan region’s economy. But according to what is mentioned above, the economic theories are based upon the family and daily economy. Big losses have been inflicted to the small business owners during this year’s Nowruz, when they compare it to last year.

It should be said that during the Kurdish governance small business have not been promoted and have been neglected. The duty of the KRG sixth cabinet is to once more revive this aspect in the 2011 budget.

Translation from Kurdish: Dana Taib Menmy
Khaled Sulaiman is editor in chief of the Kurdish magazine Haftana.