'Be glad there is a course!'

Even if not during the course about married life, perhaps in the breaks you will get interesting information, writes Gie Meeuwis in reaction to Saman Penjwini's entry:

Saman should be glad about this course for engaged youngsters for many reasons. The most important of course is the fact that people are told about abuse of women in marriages which should stop. Inequality of persons is something one should fight for.

Next of course is the idea of the "virgin bride". We all make mistakes in love and too often one decides to give their virginity to the wrong person. Love makes us blind as we all know. But what stroke me the most is the fact that it seemed that Saman thought this kind of information for young engaged people is something new. Well it is not.

More than 35 years ago I wanted to marry the woman I loved and love. But the catholic priest would only approve to mary us in a catholic church if we would follow a course for an entire weekend. We decided to get married in church just pro forma, since we were raised in a catholic family and everybody, especially our parents, wanted us to marry in church as well as legally. For us it was more symbolically and romantic than promising eternal love in front of God.

So we went on a weekend to become "formed" into righteous young people who would engage and marry. And what did we do? (As far as I remember, since it is so long ago) We got discussions with another young couple who had had marital problems, information on the legal status, whether to have a marital contract of separating the goods in marriage or bring everything in one ownership and all other legal stuff. Nothing about sex itself of course.

And was it a weekend well spend? Well yes, just for one little hint: never finish the day without giving one another a well meant kiss, out of true love for one another; even when there were differences of opinion, since even those should not shake the relationship. It was this simple "rule" given to us by the troubled couple which really proved to be a good idea (as long as you are honest about it).

But isn't just that the clue: be honest to one another and have the courage to say what is on your heart?

Gie Meeuwis is journalist and trainer

No marriage without an awareness course

How to have a happy marriage, is the subject of a course of three hours young couples in Iraqi Kurdistan have to attend in order to be able to get their marriage certificate. This brand new course has been organised to fight the growing number of divorces and the violence between husband and wife.
The report is by Saman Penjwini.

When I was doing my application for getting the marriage certificate I was asked for three things to do before they would issue me with one.
1- Notify the Department of Personal Status
2- Get blood tested for HIV, Hepatitis B and STDs
3- to join an awareness course of three hours on the Social, Health and Legal aspects of marriage.

This was all a bit of hassle for me as I was expecting the first one to be done automatically by the department, the second one is personal responsibility and in the third case: that awareness should be already there.

Yet I was somehow attracted by the idea of this course as I am sure the awareness in my society about almost everything is really low. I had no choice but to do all that, even though each part oft the procedure took me to a long time of queuing and unnecessary waiting.

Even though the course is a brand new aspect in the marriage procedure, I was somehow surprised by the amount of the attention the participants paid to it. It became clear very soon that everything said was new to majority of the participants. Yet I think this information should be taught in schools and by parents. But I was as curious to know more about this course as I guess everyone else was.

It was made up of three parts. First a medical doctor talked about health issues and the biological differences between male and female. In Iraqi Kurdistan this is still a taboo subject. For that reason, talks about periods, sexual behaviour, the hymen and a lot more was really interesting especially to the younger ones.

Honour is a big thing in Middle Eastern communities. So on the wedding night there should be blood on the sheets, otherwise it could mean that the girl is not pure. But in this course it was made clear to everyone that having this hymen doesn’t mean 'pure' and not having it shouldn’t mean 'impure' either as there are ways of having sex to keep the hymen intact, and sometimes the hymen doesn’t necessarily break through having sex, as some poor girls just don’t bleed that night.

The second part was by a social worker explaining different types of violence in marriage, not only against women but both ways. She talked about physical violence, mental violence, cultural violence, religious violence and more. She explained that sometimes simply swearing can be regarded as violence or something that could be done as a joke also can be classed as some type of intimidation or violence.

The third part was by a lawyer and was mainly about the legal obligations and duties by law.

Overall the course was interesting yet I think it should be done in a better way and should be better facilitated for a better result. It took place in a small uncomfortable room, and without a good display system.

On completion of this course they stamp your application and you can then proceed with your application at court, and get the marriage certificate. And then it is time for the big party.

De Facebook revolutie in Irak

Facebook speelde een grote rol in de 'revoluties' in Tunesie en Egypte. Maar het is ook een nieuwe bron voor media. Dat bleek tijdens een discussie over ' Media and Arab Revolutions' in Doha.

,,We hadden al een speciale afdeling gecreeerd die zich bezig hield met sociale media, en hoe wij daar profijt van konden hebben'', vertelde hoofdredacteur Mustafa Souag van Al Jazeera Channel. Daardoor kon Al Jazeera meteen reageren toen de 'revoluties' in Tunesie en daarna Egypte losbarsten. De contacten waren gelegd, de bronnen waren gechecked. ,,En gelukkig had president Ben Ali in Tunesie Facebook wel toegelaten, zodat het gebruik ervan al bekend was.''

Toch was het niet Facebook alleen dat voor de verandering zorgde, bleek ook op de bijeenkomst in Doha die ter ere van Persvrijheidsdag werd gehouden. Want internet heeft in Tunesie en Egypte hooguit een twintig procent dekking, in Syrie, Jemen en Libie nog veel minder. Het is de combinatie geweest: oproepen via sms en Facebook, en de berichtgeving erover op zenders als Al Jazeera.

Blijft de vraag waarom de demonstraties in Irak zo slecht zijn opgepikt. Want aan Facebook en sms ligt dat niet - ik heb sterk de indruk dat het gebruik van Facebook daar sinds half februari enorm is toegenomen, als ik dat alleen al aflees van het aantal vragen van potentiele vrienden die ik uit Irak krijg. Jongeren hebben het medium ontdekt, en gebruiken het gretig voor de foto's van alle gebeurtenissen uit hun dagelijks leven - en voor die van de demonstraties.

In Sulaymaniya is de rust teruggekeerd sinds het leger het Saray Plein bezette en elke vorm van protest onmogelijk maakte. Alleen een korte betoging tegen het harde optreden in buurland Syrie werd toegelaten. De politiek is aan zet. Komen er vervroegde verkiezingen, komt er een regering van technocraten, gaat het banenplan voor jongeren er komen, komen er maatregelen tegen de corruptie? Wat gaat er uitgevoerd worden van de beloften?

En een vraag die je niet hoort, maar die de komende tijd wel beantwoord moet worden: wat gebeurt er met het gelegenheidshuwelijk van seculiere en religieuze krachten? Houdt dat stand, of zal de politiek erin slagen dat uiteen te spelen? Spannende vragen, maar daarover gaat het op Facebook nauwelijks meer.

Wat de Koerdische lente heeft opgeleverd, is vooral een verharding van standpunten. Na zo'n 200 incidenten (bedreigingen, afnemen camera's, geweld, schoten, arrestaties) waarbij journalisten het slachtoffer werden, zien de grote partijen alle onafhankelijke journalisten als oppositie. En omgekeerd weigeren onafhankelijke journalisten die ik ken vanwege de brugfunctie die ze vervulden, opeens zelfs nog te praten met de 'tegenpartij'.

Op een conferentie over 'Safety for journalists is safety for all' waar het IMCK hoofdrolspelers uit de politiek, pers en politie had uitgenodigd, bleven sommigen uit Sulaymaniya weg omdat het in Erbil plaatsvond - op vijandelijke grond, vonden ze. 'En ze moeten niet de indruk krijgen daar dat er niets aan de hand is.'

Ja, Facebook heeft een hoop nieuwe gebruikers gekregen in Irak. Maar of de protesten verder veel hebben opgeleverd, ondanks de doden en gewonden..?

Dutch Language in Iraq

One of the students of IMCK's post graduate in journalism, Media bo Khalk, wrote about the absence of translators in Baghdad, and the request for learning the Dutch language in Iraqi Kurdistan.

by Ahmed Mohammad

The Nihad Center for Certified Legal Translation is the first registered and recognized centre in Iraq for translations, posting in the front glass many signs indicating to the languages ​​for which the Centre can provide its services. One of them is the Dutch language.

,,We translate from the Dutch language into Arabic and vice versa, but this translation is not subject to ratification by the Iraqi Translators Association", says one of the employees of Nihad. According to her the Association is not giving a license to the respective translator "because it doesn’t have the ability to test the translator". And without this license, the translator can’t work officially in Iraq.

At the same time, she adds, people are rarely visiting the centre to learn the Dutch language or to ask for translation from or into Dutch, or to make correspondence or seek for seats in the Dutch universities to complete their study.

Zainab Al-Saadi, the Administration Director in The Iraqi Translators Association in Baghdad explains: ,,The Association has one licensed Dutch Translator only, but he is outside the country for the moment, where he works as a translator at the Iraqi Embassy in The Hague", noting that he returns to Iraq every two years.

Nazim Sheikhan, in his 40s, lived seventeen years of his life in the Netherlands, and spent eight years teaching the Dutch language to the non-Dutch individuals, mentions that "there is no license to work as a translator in the Kurdistan Region." This is due to the absence of an Association for translators in Kurdistan Region, but meanwhile "a group of University Professors and Translators think to establish an Association for the translators in Kurdistan." This group has no relationship with the Translators Association in Baghdad.

Sheikhan returned to Iraq a year ago, and he works now as a sworn translator for the Ministry of Justice of the Kurdistan Regional Government - Iraq. His expertise lies in translating Arabic, Kurdish, and Dutch languages, and he teaches Dutch at the World Languages Institution ​​in Erbil, the capital of Kurdistan Region in the north of Iraq.

visit of a Dutch delegation to Media bo Khalk

And he explains that "most of the demands for learning Dutch by the students is for the reunification" as the laws in the Netherlands impose learning the Dutch language upon the applicants who request admission to join their spouses, parents or family reunion. ,,One of the students attends to learn the language is from Kirkuk City" (93km south to Erbil City), because she is expected to marry a person who lives in the Netherlands.''

He says that the curriculum adopted by the students contains information about the Netherlands, and is the adopted the Dutch Ministry of Justice, as are the examinations needed. A problem is though that those who wish to do such exams or request for visas have to go to one of the neighboring countries of Iraq, because the Embassy in Baghdad doesn’t provide such services.

Mohammed Khidhir, 27 years, from Hawija City (55km from Kirkuk City) cites a different reason for wanting to learn Dutch. He is a trainee journalist in the Independent Media Center in Kurdistan (IMCK), which is related to the Dutch Press Now Organization. He worked as an interpreter for Dutch journalists. ,,I used to deal with them in English, and now I wish to communicate with them in their own language", and he also wishes to visit the Netherlands.

Khidhir prefers to use the Internet more than books and pamphlets in learning the language, and that is because he ,,learns translation and he is not an academic student". He uses websites like livemocha.com and the translation services at Google's famous website "for translating texts and articles". He intends to buy DVDs as well to learn the language.

It is worth mentioning that there isn't any special department or branch to teach the Dutch language or its literatures at any recognized college or university by the Ministry of Higher Education in Iraq.

(This story was first published in the Media bo Khalk paper 'People')

De vijand van mijn vijand is mijn vriend

Mannen op straat op de knieen in gebed - het is een beeld dat bij de demonstraties hoort die het Midden-Oosten in hun greep houden. En ook in Sulaymaniya, de intellectuele hoofdstad van Iraaks Koerdistan wordt er vrijdags op het Saray Plein (of Azadi Plein, vrijheidsplein, zoals de betogers het noemen) in de openlucht gebeden.

Dat vervult steeds meer mensen met zorg. De dagelijkse demonstraties gaan inmiddels bijna de derde maand in. Wat begon als protest van jongeren tegen werkloosheid, nepotisme, clientalisme en corruptie is allang niet meer in handen van de jeugd. De Veranderingspartij Gorran nam de organisatie al snel over, samen met de twee belangrijkste islamitische partijen in Koerdistan. En steeds duidelijker hebben die laatsten het heft in handen.

In feite is hier een tijdelijk genotshuwelijk aan de gang, een soort misiar van de soennieten of sighe van de shiieten. Het vooruitstrevende Gorran gebruikt de islamitische partijen om meer druk op de regering te kunnen uitoefenen. Geen onbekend verschijnsel in de regio, waar bijvoorbeeld in Libanon de omstreden christelijke leider Aoun een verbond met de shiietische Hezbollah is aangegaan om meer macht te kunnen krijgen. Allemaal vanuit de overtuiging dat 'de vijand van mijn vijand mijn vriend is'.

Maar zonder gevaar zijn dit soort tijdelijke verbintenissen niet. Zeker als je doel zo omstreden is als dat van de protestbeweging in Iraaks Koerdistan. Terwijl 67 procent van de Koerden de twee grootste partijen KDP en PUK heeft gesteund tijdens de verkiezingen van 2009, en meer dan de helft voor Massoud Barzani koos als president, eist nu een minderheidsgroep (goed voor in het beste geval 43 procent van de parlementszetels) dat alle democratische beslissingen teniet worden gedaan en de president en de regering opstappen.

Democratie moet je leren, en natuurlijk is het systeem in Iraaks Koerdistan niet perfect. Een deel van die stemmen is immers gekocht met banen, geld, auto's, huizen... Maar in een democratie bestrijd je dat met de middelen die de rechtstaat ter beschikking staan.

Saray Plein in Sulaymaniya

Bovendien lijkt een groot aantal mensen te lijden aan geheugenverlies. In de jaren negentig, tijdens de burgeroorlog in Koerdistan, hadden juist de intellectuelen te vrezen van islamitische groepen die hen bedreigden en zelfs vermoordden. Veel van de Koerdische intellectuelen in Europa zijn daarvoor gevlucht. Waarna ze nu wetens en wetens met de vroegere vijand samenwerken, terwijl sommige meer radicale stemmen onder de imams ook nu intellectuelen onder vuur nemen - weliswaar met woorden, maar wel zodanig dat ze hele groepen gelovigen tegen hen opzetten.

Hoe gevaarlijk is de misiar van het Saray Plein? 'Ach', zeggen sommige vrienden als ik ze erop wijs, 'heel veel van die jongeren weten niet eens hoe ze moeten bidden. Voor hen is het een vorm van protest'. Ze kopieren wat ze op de TV zien gebeuren in Egypte. Maar Iraaks Koerdistan is geen Egypte. Het is geen land met een dictatuur, het is een jonge democratie die juist probeert op te staan na jaren van dictatuur. Waar weliswaar nog veel gedaan moet worden, maar dat moeten de gekozen politici doen.

En die vergaderen, proberen nieuwe coalities te maken, beloven veranderingen, stellen vervroegde verkiezingen voor. Maar voor de organisatoren van het Saray Plein is niets genoeg, ze blijven bij hun eisen: aftreden. Daarmee heeft het alles van een strijd om de macht, in plaats van een roep om meer democratie.

Irak is veilig, maar voor wie?

Hoe veilig is Irak? Niet veilig genoeg voor Nederlanders, die volgens het reisadvies van BuZa alleen noodzakelijke reizen mogen maken, maar wel veilig genoeg voor afgewezen Iraakse vluchtelingen uit Nederland. Het lijkt een vreemde tegenstelling.

Helemaal als je weet dat ik al drie jaar in Iraaks Koerdistan woon, zonder me ooit onveilig te voelen, en bezoekjes naar Bagdad pas weer voorzichtig overweeg sinds het de laatste maanden weer rustiger is geworden. En het vliegtuig met Irakezen vloog naar Bagdad.

De tegenstelling wordt nog groter als je kijkt naar de open armen waarmee christenen in Europa zijn ontvangen, na de aanslag op de kerk in Bagdad van vorig jaar. Is Irak dan onveiliger voor de christenen dan voor andere Irakezen? Daarover zijn de meningen verdeeld. Er zijn christenen in een buiten Irak, en dan met name de Assyriers, die dat beweren. Maar er zijn zeker evenveel mensen die dat tegengespreken.

Argumenten helpen vaak weinig in dit soort emotionele discussies, maar toch een poging. Het is een feit dat Al Qaida, of eigenlijk de daaraan gelieerde Islamitische Staat in Irak, het op de christenen heeft gemunt. Aanvallen en aanslagen op kerken, burgers die thuis worden aangevallen en vermoord. Daar staat tegenover dat soennieten en shiieten jarenlang elkaars moskeeen veroverden, elkaars wijken zuiverden, mensen bij controleposten oppakten en vermoorden alleen omdat ze een shiietisch of soennitisch klinkende naam hadden. En net als christenen werden leden van de andere geloofdgroepen ontvoerd - voor de mafia daarachter telde niet het geloof, alleen het geld.

Nu het rustiger is in Bagdad worden mensen nog steeds ontvoerd en vermoord. Ontvoerd voor het geld, vermoord omdat hun vijanden met ze willen afrekenen. Ik ken een verhaal over een hele familie die onlangs in hun auto onder vuur werd genomen, omdat de vader generaal was in Saddams leger en iemand besloten had dat hij daarvoor alsnog moest boeten. Of het soennieten of shiieten waren vertelt het verhaal niet, maar dat doet er ook niet echt toe.

Als je alleen over het geweld tegen christenen bericht, dan lijkt het al gauw alsof zij alleen het doelwit zijn. Dat is bijvoorbeeld het probleem dat ik heb met het 'persagentschap' Aina, een Assyrische groepering die nieuws over aanslagen op christenen in het Midden-Oosten de wereld instuurt. Die bijdraagt aan de angst onder Iraakse christenen in en buiten Irak met berichten over zuiveringen van christenen. Wie in hedendaags Bagdad rondloopt, ziet in de wijken nog de gevolgen van de zuiveringen die er de afgelopen jaren geweest zijn tussen soennieten en shiieten; gemengde wijken bestaan bijna niet meer.

Vorige week vierden Assyriers in Duhok nieuwjaar, hun Akido, genoemd naar hun God van de lente, zo is me verteld. Massaal waren de families naar Duhok gestroomd, ik schatte hun aantal minder dan de 20.000 die de organisatoren verwachtten, maar toch altijd nog op rond de 6000. Naast pleidooien om dat Assyrische nieuwjaar tot een nationale vrije dag te bombarderen (net als met het Koerdische was gebeurd) was er de roep om een eigen, christelijke provincie.

De Nineveh vlakte, zeg maar tussen Mosul en Duhok, zou die status moeten krijgen. Het gebied dat buiten de Koerdische regio ligt, heeft al veel vluchtelingen uit de rest van Irak, maar ontbeert de veiligheid waar men naar snakt. De Koerdische peshmerga die in delen al actief is doet te weinig en het Iraakse leger laat zich nauwelijks zien of werkt samen met radicale moslims die het op de christenen gemunt hebben.

Het pleidooi voor die eigen provincie heeft de weerzin van de radicale groepen, die vooral in en vanuit Mosul opereren, tegen christenen echter alleen maar vergroot. En hoewel Koerdische politici er in eerste instantie wel oren naar hadden omdat het gebied onder de bescherming van KRG zou vallen, is het enthousiasme niet meer zo groot sinds men zich realiseerde dat er dan nog wel meer kandidaten zullen opstaan voor zo'n eigen stukje van de taart. Van de shiieten in het zuiden tot de Turkmenen binnen eigen Koerdisch gebied.

Veiligheid, dat is waar het allemaal over gaat. Maar deels ook niet. Want er zit ook een economische kant aan het verhaal. Christenen waren in Bagdad deel van de structuur van de samenleving, en daarmee van de economie. Ze hadden werk en inkomen. Degenen die naar de Koerdische regio vluchtten vonden daar wel veiligheid, maar geen economische zekerheid. Werk vinden bleek moeilijk; de goede banen zijn voor partijleden en hun familieleden en vrienden. Ik ben op bezoek geweest in mooie, nieuwe dorpen waar de gevluchte Bagdadi's zich geen raad wisten van verveling, maar vooral ook door het gebrek aan betaalde banen.

Christelijke jongeren marcheren in Duhok
Het geweld heeft ook een economische kant. Gebrek aan werk, armoede in de gezinnen en uitzichtloosheid hebben veel jongeren in de armen van milities en mafiagroepen gedreven. Met het aantrekken van de economie, het openen van winkels en bedrijven en het beschikbaar komen van werk, zal die situatie langzaam verbeteren. Al zal er een groep blijven die liever snel geld verdient met ontvoeringen en afpersing - en daar zal pas een einde aan komen als leden van politie en leger zich niet meer laten omkopen.

In deze situatie beslist Nederland dat Irak veilig genoeg is om gevluchte Irakezen terug te sturen. Om mensen die vertrokken omdat ze zich onveilig voelden, of zich economisch niet konden redden omdat het geweld hun de baan kostte of het onmogelijk maakte een inkomen te verwerven, terug te sturen naar een fragiele situatie waarin nog steeds van alles kan gebeuren - hoe humaan is dat? Zelfs al zijn er twijfels aan hun vluchtverhaal, moet je dan mensen terugsturen naar zo'n situatie, als je die voor de eigen landgenoten als te gevaarlijk inschat? Zijn dit echt appels en citroenen, of kan je dit wel degelijk vergelijken?

The market has stopped

The protests in Sulaymaniya are still going on. The daily gathering at Saray Square near the bazar of Sulaymaniya has grave consequences for the shops and the market. Khaled Sulaiman wrote this opinion piece about the problems for Awene.

by Khaled Sulaiman
I asked a young man in downtown Kalar, who is working in real estate aspect, if the demonstrations in Sulaimani affected his business? In response: “The market has nearly stopped; instead of buying and selling we are talking about politics.”

I asked another man, who is working in the Rizgary cattle market and is making his living in that way: “How many animals have you bought and sold during the Nowroz feast?" He told me that last year before the new year, he bought and sold more than 20 animals including sheep, goat, and bull. ,,But this year the work has stopped as if there were no Nowroz at all.”

These small stories and others which we will mention, raise big questions about the daily life of people and the family economy on the one hand, and the effects of the demonstrations on the small businesses on the other hand.

For these businesses ceremonies, the seasons, and other special moments have its impact on their work. In a place like Sulaymaniya in this month of Nawroz taxi's, restaurants and hotels play an important role in the daily economy. A chat with taxi drivers is enough to tell you that their work during this Nowroz was not only insufficient, but lower than their needs.

On March 23 I opened this subject with a driver. His response showed frustration, since he could not take his children to a picnic during Nowruz. “Dear brother, last year I worked and filled my pockets with money in the two days before Nowroz. Therefore I did not need to work during Nowroz and I took my children to a picnic. But this year I could not get that money and I was obliged to work during the feast. Indeed this year’s work was very bad.”



Many media channels have not mentioned this phenomenon in a good way, as some consider this as an act against the demonstrations. Although these stories are circulating mainly in the circle of small business, the effects of the demonstrations should be mentioned, since capital and investment do not in involve the housing sector. The daily economy is one of the main bases of investment.

Faisal Ali, a Kurdish economist and member of Kurdistan Economic Forum, says that ,,the small businesses play a key role in the country’s economy. They provide good work opportunities in the cities and villages, even in the neighborhoods and the streets, especially for those people who's income is limited.”

On the other hand Faisal Ali inquires that what the KRG, the civil society organizations and the Chamber of Commerce have done to promote this aspect in the Kurdistan region? He brings an example of selling yoghurt in Kurdistan Region which offers many people in the villages work.

According to him that there are many other activities that need promotion. He points out that many giant companies like the Japanese car factory Toyota seek “family business” in making many small tools.

It is said that because Kurdistan does not have giant industrial investment and that the money that has been accumulated is invested in building residential units, the demonstrations have no effect on the Kurdistan region’s economy. But according to what is mentioned above, the economic theories are based upon the family and daily economy. Big losses have been inflicted to the small business owners during this year’s Nowruz, when they compare it to last year.

It should be said that during the Kurdish governance small business have not been promoted and have been neglected. The duty of the KRG sixth cabinet is to once more revive this aspect in the 2011 budget.

Translation from Kurdish: Dana Taib Menmy
Khaled Sulaiman is editor in chief of the Kurdish magazine Haftana.