photo: Eddy van Wessel

Translate

Friday, September 23, 2011

Schelden doet geen zeer, praten moet

Een Kamerlid dat de leider van een partij laat zien hoe je de stekker eruit trekt, zoals dat tijdens de Algemene Beschouwingen in Nederland gebeurde - dat kan je je in Irak niet echt voorstellen. Discussieren en dan als goede vrienden uiteen gaan - hier zie je dat nauwelijks. Wie niet met me is, is tegen me.

Dat ik vrienden heb in de verschillende partijen - dat vinden veel Koerden moeilijk te begrijpen. Ze willen me graag in een kamp plaatsen, in dat van de KDP vanwege invloedrijke KDP-vrienden, in dat van de PUK omdat ik ook daar goede vrienden op hoge plaatsen heb, of bij Goran omdat ik 'je' kan zeggen tegen enkele van hun politici. Maar dat ik door die vriendschappen in geen enkel kamp thuishoor, dat is moeilijk te slikken.

Hier worden vriendschappen opgezegd als iemand van mening en van partij verandert. Hier lees je de krant van je eigen partij of beweging, dat je in een andere misschien beter geinformeerd wordt speelt geen rol.

Discussies zijn moeilijk op gang te brengen. Ik merk dat bij de website die mijn organisatie heeft opgezet (www.KirkukNow.com), waar nauwelijks reacties binnenkomen. Als ik voor mijn krant Trouw schrijf roept dat soms vele tientallen reacties op, bij de Koerdische media hoor ik vrijwel van niemand iets terug (behalve: 'goed stuk, je hebt gelijk').

Deze weblog heeft een reactiefunctie, die slechts door een enkeling gevonden wordt. En veel van degenen die er gebruik van maken, doen dat anoniem. Ik plaats geen anonieme reacties: wie kritiek heeft moet daar voor uitkomen, en zich niet achter verschuilen achter het woordje 'anoniem'.

Bovendien zijn de reacties die ik van Koerden in Nederland krijg, soms van een niveau dat je niet verwacht van mensen die in onze maatschappij meedoen. Dat is schelden, of verbaal slaan - van discussie of het uitwisselen van meningen is geen sprake.

Wat moet ik hier bijvoorbeeld mee:
,,Hou aub uw ubermensch logica voor uzelf Mevrouw de Moraal ridder! Mevrouw je hebt Saddam tijd niet meegemaakt, hoe Koerden in hun eigen gebied werden vernederd laat staan in Baghdad, waar je geen huis mocht bezitten, heel veel universiteiten waren verboden voor Koerden, en alle staatsscholarships waren voor Arabische soenieten. en dan nog de dagelijkse pesterijen van Arabieren, en Koerdische vrouewn op klare lichte dag aanranden. (Nee dat heeft u allemaal niet meegemaakt)
Daarnaast, als het niet die maatregelen waren dan had je nu, niet daar zo vrij kunnen lopen daar. Als je onderdeel bent van een Plan om de Soenitiesche Arabieren te steunen voor wat reden dan ook is prima, maar ga ons niet de les lezen. Want in Nederland gebeurt aan discriminatie en psychische mishandeling van buitenlanders gaat veel verder dan in Koerdistan !!!
Nadat jullie de helft van de wereld hebben geplunderd, en enorme geld gemaakt aan slavernij en opium, moet je nu niet komen aankakken met je valse clavnistische ethiek. en blijf plukken en verdienen aan de KRG. Ga in Bagdad wonen of in Najaf, wat doe je nog in Koerdistan ?''


Dit was een reactie op mijn blog over de manier waarop Arabieren in Koerdistan worden behandeld. Ik doe mijn journalistieke plicht: ik stel vast en bericht. Ik wil best discussieren, maar hoe discussieer je met iemand die je uitscheldt?

Zoals deze anonieme reageerder:
,,Ik wil graag weten waar al deze iraakse christenen zijn die asiel hebben gekregen in het Westen. Meer moslims dan iraakse christenen hebben asiel gekregen. Honderdduizenden Assyrische christenen zitten in Syrie waar ze niet mogen werken. Als het geld op is moeten de vrouwen zich prostitueren om eten voor hun kinderen op de tafel te zetten. En nog iets gehoord van de christenen die uit Zweden gedeporteerd zijn? Nee, te druk zeker om even te checken. Ik proef in vele artikelen een soort vijandigheid tegen de iraakse christenen die ik niet helemaal begrijp. Wat hebben ze een nederlandse vrouw,een vreemde in hun land misdaan dat ze worden afgeschilderd alsof ze het makkelijker hebben dan de moslims daar. Denkt deze zogenaamde journaliste echt dat de christenen daar niets te vrezen hebben van de Koerden? Hoeveel christenen hebben die al niet vermoord, land illegaal onteigend en hun vrouwen en meisjes ontvoerd, verkracht en vermoord. Ik vertrouw de bedoelingen van Judith Neurink niet, probeert ze iraakse christenen te beschadigen? Waarom nooit een objectief artikel over de christenen in Irak?''

Iemand die feitelijke onjuistheden opdist, omdat ik probeer te vertellen dat christenen in Irak niet slechter worden behandeld dan anderen - in dit land zijn heel veel slachtoffers, onder wie christenen. Overigens kwam deze reactie op een blog over het lot van Irakezen die door Nederland teruggestuurd waren naar Bagdad, waar ze niet veilig waren.

Tenslotte wil ik u deze niet onthouden:
,slechtste recensie ooit gezien alles wat hier staat is niet waar ten eerste had de puk niet in de center van slemani een feest omdat de normale mens daar zat te protsesteren en wat mij betreft deze regering moet weg en barzani moet oprotten en nu ik steun de mensen die in het centrum tegen corruptie demonstreren als u als nederlander daar bent geweest hebben ze u zeker omgekocht om zo een recensie te schrijven en dit is vrije journalistiek? al die kinderen en mensen zijn om kleine dingen vermoord en u schrijft zo een recensie u bent heel erg corrupt.''

Schelden doet geen zeer, zeggen we in Nederland. Maar je bereikt er ook niets mee. Kom op, wees moedig, schrijf onder naam. Dan kunnen we praten, informatie uitwisselen, mensen helpen iets te leren...

Wednesday, September 14, 2011

Na twintig jaar zonder Saddam is de haat niet weg

Tien jaar na 9/11 - voor Iraaks Koerdistan is die dag vrij ongemerkt voorbij gegaan. De wereld is hier ver weg. Koerden zijn bezig met hun eigen wereldje - zoals ze dat jaren hebben gedaan toen behalve de hoge bergen ook de dictators en politici hen isoleerden van de rest van de wereld. Jaren van isolatie zijn niet zomaar weg te werken.

Een van de gevolgen is te zien in de houding van de Iraakse Koerden jegens iedereen die uit de Arabische wereld komt. Kom je uit Europa of de VS, dan krijg je bij aankomst op het vliegveld een visum voor tien dagen. Zonder mankeren of het overleggen van een uitnodiging. Kom je uit de rest van de wereld, dan moet je tevoren een visum aanvragen. En dat geldt ook voor mensen uit de Arabische buurlanden.

De weerzin tegen Arabieren zit er na twintig jaar zonder Saddam nog steeds in, en lang niet altijd ondergronds. Om even bij die visa te blijven: als je een visum voor Irak hebt aangevraagd bij een Iraakse ambassade in het buitenland, dan krijg je bij binnenkomst in Erbil toch een tiendaags Koerdisch stempel. Reis je dan door naar Bagdad en blijf je daar langer dan die tien dagen, dan mag je op het vliegveld van Erbil bij vertrek een leuke boete betalen. Maar je had toch een visum voor Irak? Ja, eentje voor Arabisch Irak, je Koerdische visum is verlopen.


Dat is wat wij westerlingen ervan merken, maar de gevolgen zijn ook op allerlei andere niveaus merkbaar. Arabische Irakezen kunnen niet zomaar Koerdistan binnen. Bij het checkpoint van Erbil is een speciaal loket waar ze zich moeten melden. Dat betekent soms uren in de zon staan wachten, zonder dat er waterverkopers zijn, bijvoorbeeld.Vriendelijkheid is er ook al ver te zoeken, heb ik gehoord. En als je niet iemand hebt in Erbil die garant voor je staat, kom je er simpelweg niet in. Is Erbil dan geen onderdeel van Irak? Je zou zeggen van wel, het is immers de hoofdstad van Koerdistan, en dat is onderdeel van Irak...

Een van mijn Arabische medewerkers moet regelmatig de stad binnen vanuit zijn huidige woonplaats Sulaymaniya. Hij heeft een pasje van ons mediacentrum, maar geen verblijfsvergunning. Wel een gewone Iraakse identiteitskaart, maar die accepteren ze niet. Dus is het iedere keer bal als hij dat checkpoint moet passeren. Soms wordt hij simpelweg geweigerd, ondanks een brief van het IMCK dat we garant voor hem staan.

Daarom proberen we in Sulaymaniya een verblijfsvergunning voor hem te krijgen - hij woont en werkt hier nu immers. En opeens krijgen we te horen dat het mediacentrum niet voldoende informatie heeft verstrekt aan de veiligheidspolitie - terwijl dat allemaal perfect in orde was tot we met de aanvraag voor die verblijfsvergunning aankwamen. Een ons afblaffende functionaris wil vanalles weten over de interne organisatie van het mediacentrum en over de medewerkers - informatie waar hij geen recht op heeft. Als we hem niet antwoorden kunnen we fluiten naar die verblijfsvergunning voor onze Arabische medewerker, is de boodschap.

Officieel wordt er steeds gezegd dat het te maken heeft met het voorkomen van aanslagen. De veiligheidsdienst wil weten wie waar is, zodat geen Arabier de kans krijgt zichzelf of zijn bomauto ergens in de Koerdische regio op te blazen. Maar die verklaring gaat mank als je andere verhalen hoort.
Een Arabische Irakees die in Iraaks Koerdistan een huis wil kopen, heeft ook daarvoor iemand nodig die zich garant voor hem verklaart. En hij komt terecht in bureaucratische netwerken voor allerlei vergunningen waar de een na de ander betaald wil worden waar de Koerden simpelweg langs kunnen lopen.

Irak is een federale staat, met Koerdistan als een staat binnen die federatie. Maar de Koerden accepteren die status niet; alles wat uit Bagdad komt aan regelgeving wordt in Koerdistan niet nageleefd - tenzij het in het voordeel van de Koerden is. Want het jaarlijkse percentage van de Iraakse begroting wordt in Erbil natuurlijk niet versmaad.

In de Iraakse grondwet staat dat iedere Irakees het recht heeft zich overal in het land te vestigen, en overal eigendommen te verwerven. Maar voor Arabische Irakezen wordt dat in Iraaks Koerdistan wel erg moeilijk gemaakt.

Het is inmiddels twintig jaar nadat Saddam in 1991 uit de Koerdische regio werd verjaagd. Sinds hij ook de rest van Irak in 2003 kwijtraakte, is Koerdistan van een semi-autonome regio een echte staat geworden binnen Irak. De Iraakse president is een Koerd, de Iraakse minister van buitenlandse zaken idem dito. Koerdistan geldt als de poort naar de rest van Irak, maar ook als de veilige haven voor Irakezen uit onrustige delen van het land. Het wordt tijd dat Koerdische en Iraakse politici gaan werken aan meer dan de gedwongen samenleving waarvan nu sprake is.

Het is tijd voor verzoening, voor bewustwording, voor een einde aan discriminatie. Welke politicus voelt zich aangesproken? Ik zou zo graag de discussie op gang zien komen...